Robab Moheb

_______________ 

_____________رباب مُحب

شبح­المال شاعر

خط: رنگی از فلسی پوششی پاره بر استخوان وُ بر رگ ماهی حرف اخم نامبارک ابرهاست سنگریزه­ هایی که از آسمان­ های بی ­شمار می ­بارند بر سینه­ ای که جای کوبیدن مشت­ های بی­ صداست با صدای بی­ صدا می­ گویند:          پیراهنت از خودت ژنده ­تر است! و شعر       اما       هرگز      پیراهنی برای  قامت برهنه­ ام  نشد. پژواک عجول سال­ های رفته­ شد در دهلیزِ تن وُ تنتای دل وُ ترانه ­ها                                           ­پیچید  در آن گلو       که هنوزاهنوز       همان گلوست: نفله­ کوسه ­ای فرمانروای آب­ ها و دریاها _________