Robab Moheb
_____________
Radiating White Leaves — Russ Martin, 2008
________________
رباب محب
من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بارِ تن نتوانم
من بنده یِ آن دَمم که ساقی گوید
یک جامِ دگر بگیر وُ من نتوانم
خیام
اگر مجالم دهی ه ه با لب ه ه تا نهنگِ دهانت می آیم.ه
می دانم
خطر ه ه برگی ست
همیشه در یک بوسه می افتد.ه
می دانم
خطر ه ه برگی ست
همیشه در یک بوسه می افتد.ه
برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم
زان پیش که از زمانه تابی بخوریم
کاین چرخِ ستیزه روی ناگه روزی
چندان ندهد امان که تابی بخوریم
خیام
بهانه یِ این شعر گِره یِ مشت هایمان
: فصلی تازه
: ارمغانِ ماه وُ سال
: در حریرِ شطرنجی
ماهی هایِ کوچکِ لغزنده
استکهلم مارس دهزار وده
___
Johann Sebastian Bach - Easter Oratorio, Aria: “Sanfte soll mein Todeskummer,” BWV 249
Klaus Mertens, tenor
Ton Koopman, Amsterdam Baroque Orchestra
____
2 comments:
شعر ِ بانوی محترم خانم رباب،چنان در پارادوکسی آشنا زدا بهم گره خورده که تنها برگی می تواند ،یک نفس ! به آن می ناب برساند .شعر زرفشان اولی مرا به تحیر وا داشت با احترام به شما و سایت وزین هنرمند گرامی یاشار عزیزم
سلام رباب جان.شعرهات قشنگ اند و با بود خیامی ها که چه بهتر. ..فکر کنم خطر بزرگی ست که برگی ست آمده نمیدانم شاید برگی که در یک بوسه می افتد..یا نه اما شعر دوم خیلی به هایکو نزدیک است و خیلی حسی و لمس شدنی ست. ممنون.
Post a Comment