Karam Reza Tajmehr

_______________

Yann Arthus-Bertrand
_________________

كرم رضا تاج مهر ( دريكوندی )ه

دختران شاه اسطوره اي يونان(داناي) به مكافات قتل شوهرانشان مجبور بودند در دوزخ بُشكه اي بي بُن را از آب پُر كنند...( ميشل فوكوـ تاريخ جنون )ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

زنها تا سينه ، مردها تا كمر

تا ” كمرِ پدر” تا “ سينه ي “ من بود و تا “ سينه ي پدر “ دو وجب بالاتر از قَد و قَواره ي من...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
امروز كه فكرش را مي كنم،مي بينم تمام گذشته ام فقط يك چيز بوده كه هر روز بي كم و كاست تكرار شده است ؛ يك اتفاق ، اتفاقي كه از هر جا شروعش كني به همان جا ختم مي شود...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
پارسِ سگ هاي كولي ها ، آفتابي كه انگار غَرضش از طلوع ، گذشتن از درزهاي كوچك و بزرگ آلونك بود و اُفتادن توي چشمِ من ، يا باراني كه وقتي دَمِ صُبح مي گرفت، هميشه ي خدا يك چكه اش ميزان مي شد جايي كه من كَپَه ي مرگم را گذاشته بودم...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
اينها هيچ كدام مهم نبود.مهم اين بود كه بايد چيزي بيدارم مي كرد.قبل از هر چيز آفتابه ي مِسي را بايد مي بُردم لبِ رودخانه ، پُر مي كردم از آب...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
رودخانه پُشتِ قبرستان بود و هوف هوفَش جزيي از روز و شبِ مان.راهي كه از بغلِ ديوارِ بلند و بُلوكيِ قبرستان مي رفت سمتِ سوراخي كه از آن مي رفتم لبِ رودخانه، هميشه ي خدا خيس و گِلي بود.ردِّ پاي ديروزِ خودم ، پنجه هاي سگ و ردَِ پاي پدر كه رفته بود از سوراخ بيرون و پُررنگ تر برگشته بود ! پدر هيچ وقت لبِ رودخانه نمي رفت.نه خودش ، نه ردَِ گيوه هايش كه از تَرَكِ زيرِ پاي چپ و سوراخِ زيرِ نوكِ انگشتِ شصتِ راست اش به راحتي مي شد شناختشان.ردَِ پاي پدر هميشه مي رفت سمتِ چادرهاي كولي ها.تا سوراخِ زيرِ ديوار بيشتر دنبالش نمي رفتم.با چشم كه رَدّش را مي گرفتم،پيچ و تاب مي خورد و مي رفت سمتِ چادرِ تَك افتاده اي كه سمتِ گورستان بود و هميشه ي خدا سگِ زردِ گُنده اي دَمِ دَرَش مُوس مُوس مي كرد.قبرستان و كولي ها روي تپه بودند و رودخانه از كنارِ ديوارِ بُلوكي پيچ مي خورد و مي رفت سمتِ آبادي كه پايين تر بود.هميشه دوست داشتم بدانم رودخانه از كجا مي آيد و تا كجا مي رود.هوا كه گرم بود دراز مي كشيدم توي آب تا عرق و كثافتِ لباس هايم شُسته شود.بلند كه مي شدم،پاچه هايم پُر مي شد از آب و باد و انگار كسي را بغل كرده باشم،كيفي وسط پاهايم را مُور مُور مي كرد و قِلقِلك ام مي داد.آفتابه را كه مي خواستم پُر كنم نگاهم مي افتاد به جمعيتي كه پيچِ پاييني رودخانه را دوره كرده بودند و مُرده غُسل مي دادند.با اينكه هيچ وقت نمي توانستم از آنجا تشخيص دهم كه مِيّت زن است يا مرد ، اما هميشه تقلاي ام را مي كردم.لباس هايم را مي چِلاندم.آفتابه را پُر مي كردم.ديگر نبايد مي ماندم.سوراخ ريزِ زيرِ آفتابه وا مي داشتم كه پا تند كنم و زود خودم را برسانم به آلونك و پدر.آلونك را پدر از تخته تابوت هاي به درد نخور ـ كه هميشه لكه هاي سفيد رويشان بود ـ ساخته بود.پيش خودم فكر مي كردم لابد عرقِ تنِ مُرده هاست.برگشتني ردّپاها را نگاه نمي كردم كه باز فكرم برود پيش مُوس مُوس سگِ زردِ گُنده.پدر پتوي كهنه ي سربازي و بالشِ بدقواره اش را محكم گرفته بود و فشارشان مي داد روي سينه و شكم اش.صدايش كه مي كردم، با ناخن هاي سياهش ريش هاي زبرِ زيرِ چانه اش را مي خاراند و بدون اينكه چشم باز كند مي گفت : ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه - ها ، توله سگ !؟ ه
مي گفتم : ه
ه - جنازه، دارند غُسل اش مي دَهند

و به باريكه ي آبي كه از زيرِ آفتابه راه افتاده بود نگاه مي كردم.غَلتي مي زد و مي گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه - به آقا گفتي ؟ ه

نگفته بودم. مطمئن كه مي شدم قبل از خالي شدن آفتابه بلند مي شود،بيل و كلنگ را بر مي داشتم و مي رفتم پشتِ پنجره ي اتاقكِ آسِد صالح كه شيشه نداشت و حلبيِ كهنه ميخ كرده بود به چار چوبه اش.تَقِه مي زدم به حلبي ها :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه - آقا ! آقا ! ه

اول مي گفت : ( اِستغفرالله ) بعد خميازه مي كشيد.فقط مي گفتم : ه

ه - جنازه ! جنازه آقا ! ه

و مي رفتم سمتِ بيل و كُلنگ.زياد طول نمي كشيد تا از اتاقك بيايد بيرون و دوباره خميازه بكشد.عَمامه اش را روي سر جابجا كند و عينكِ بي دسته اش را بگذارد روي دماغِ چاق و وَرَم كرده اش.كتابِ كهنه اش را بگيرد زيرِ بغل و درِ حلبيِ كج و كوله را باز كند و همانجا منتظر ،با تسبيحِ دانه دُرشت اش وَر برود.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
پدر دست و صورتش را نمي شُست.كُلاه كاموايي آفتاب سوخته اش را مي گذاشت سرش و با عجله خودش را مي رساند.مي گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه - كارِ عزراييل حساب و كتاب ندارد هميشه بايد آماده باشيم

هميشه بايد بين گوري كه آخرين مُرده را مي گذاشتند تويَش و آخرين گوري كه همزمان با آن مي كنديم دَه گورِ خاليِ رو باز فاصله مي بود.قانونِ پدر اين را مي گفت.مي گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه - هميشه كه قرار نيست آدم ها سرِ فرصت و يكي يكي بميرند،خوش ندارم جنازه ي مردم بماند روي دستشان ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

كار عالم و آدم لنگِ ما بود !! تا از آلونك خودش را برساند آنجا چند بار خِلطِ گلويش را تُف مي كرد زمين و گيوه هايش را مي كشيد رويش.تا مي رسيد مي گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه- سگ پدر باز كه مانده اي من بيايم !ه

بيل را برمي داشتم.با نوكِ پاي راست اش محدوده ي گور را خط مي كشيد.كلنگ را برمي داشت،تُف مي كردكفِ هر دو تا دستش،مي مالاندشان به هم و شروع مي كرد به كندن.يك لايه كه مي كند،آفتابِ كم رمق صبح خودش را از ديوار بُلوكيِ سمتِ رودخانه مي كشاند بالا كه مثل هميشه شاهدي بر دفن باشد.صداي جمعيت آرام آرام شنيده مي شد :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

لا اِله اِلا الله...لا اله...ه

آسد صالح دستي به سر و ريش اش مي كشيد و آماده تر مي شد.پدر دست از كار مي كشيد و خيره مي شد به درِ گورستان كه مثل دهانِ مُرده باز مانده بود.جمعيت با جنازه ي روي دست و دوشِ شان از شيبِ پايين در، سر و كَلِّه شان پيدا مي شد.تابوت مثل قايقي كه موج بالا و پايين اش كند بر فراز آدم ها تاب مي خورد و مي آمد داخل.آسِد صالح بلند مي گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

- لا اله الا الله...ه

و به پيشباز مي رفت.شانه اش را هر طور كه بود مي داد زيرِ تابوت و صدايش توي بقيه ي صداها گُم مي شد.پدر اما چيزي نمي گفت.فقط با اشاره ي دست گورهاي خالي را نشانشان مي داد.با همان دست كُلاهش را از روي سر بر مي داشت و با چشم مشايعت شان مي كرد.مي خواست زودتر بداند مِيّت زن است يا مرد.اين را آسِد صالح كه مي فهميد با ايما و اشاره به پدر مي رساند.زن اگر بود يك دستش را مي كشيد بالا و چهار انگشت اش را رو به پايين مي گرفت تا پدر خوب ببيند و اگر مرد ؛ انگشتان اشاره و بلندش را رو به بالا از هم باز مي كرد.رازش را از پدر كه پرسيدم هيچ نگفت.آسِد صالح اما با نيشخند گفت :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

ه- حالا كو تا عقلِ كوچك تو به اين اُمورات قَد بِدهد !ه

خودم اينطور معني كرده بودم كه لابد چهار انگشت رو به پايين،شانه است و زُلف، و دو انگشت رو به بالا تيركمان.چيزي كه روي گورهاي قديمي فراوان مي ديدم.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
از دَه گورِ خاليِ رو باز اوايل پنج تايش زنانه بود.بسته به اينكه مِيّت زن باشد يا مرد،گور آخر را مي كنديم.هم من، هم پدر،خدا خدا مي كرديم كه انگشت هاي آقا “ تير كمان” باشد !” شانه” كه مي شد پدر به هم مي ريخت،غُر مي زد،فحش مي داد.بدن خودم هم مي لرزيد.فورن فكر و ذهن ام مي شد گوري كه سَرَم را مي پوشاند.گورِ مردانه كندن اش زحمتِ كمتري داشت.عمقش به” كمرِ پدر “ كه مي رسيد كفايت مي كرد.زن ها اما در عُمقِ بيشتري دفن مي شدند ؛ تا “ سينه ي پدر” ...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
پدر كه يك لايه را با كُلنگ مي كَند، تا من خاكش را با بيل بيندازم بيرون،به سيگارِ دستش پُك مي زد و يك پايش را به هر حالتي كه بود تكان مي داد.لايه لايه ي خاك را مي شناختم.اولش خاك دستي نرم،بعد لايه ي نازكي از سنگ ريزه و پُشت سرش يك لايه ي نسبتن كُلفت خاك آهكي و در آخر لايه ي سختي از سنگ كه باعث مي شد هم من ، هم پدر، در عين نفرت هرگز دوست نداشته باشيم زنها بميرند! ابتداي محدوده ي زنانگي خاك ،پدر محكم تر كُلنگش را به زمين مي زد و هِنّ و هِنّ اش بيشتر مي شد.بدنش بيشتر عرق مي كرد و دهانش مي خشكيد،طوري كه براي تُف مالي كردن سيگارش دچار زحمت شود.زبانش مي چسبيد به كاغذ سيگار و فحش مي داد.سيگاري كه خاكسترش چون سِدر و كافور جزيي از تشريفاتِ گور شده بود.تا نوبتِ كندنِ پدر بود بايد مي رفتم جايي كه مُرده را مي سپردند،از آسِد صالح كيسه ي سفيدِ كوچك را مي گرفتم و از خاك نرمِ گوري كه مي كنديم پُر مي كردم تا بگذارد زيرِ سرِ مُرده ...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
براي كندن و رفتن به عمقِ بالاتر از “ كمرِ پدر ” پَشيزي بيشتر نمي دادند و همين باعث مي شد پدر زير لب ، به خودش ، به مُرده و به زمين و زمان ناسزا بگويد.البته گورِ بچه گانه در عوض جمع وجور بود و كم عمق و پدر تنهايي هم مي توانست بدون اينكه عرقش سرازير شود و دهانش بخشكد،زود به سرانجامش برساند.به اندازه ي هدر رفتن آبِ آفتابه از سوراخِ ريزِ زيرش.پس اين به آن در ! اما راستش باز بايد به او حق داد.خيلي كم پيش مي آمد كه بچه ها مي مُردند و تازه وقتي هم موردي پيش مي آمد آنقدر زحمتش كم بود كه صاحب مُرده راضي نمي شد اندازه ي گور بزرگترها پول بدهد...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
هميشه از لايه ي آخرِ گورهاي زنانه مي ترسيدم.وقتي كه عمق شان به زيرِ سينه ي پدر مي رسيد و دو وجب بالاتر از قد خودم.گور مردانه هيچ وقت سرم را نمي پوشاند،لازم هم نبود پدر دستم را بگيرد و بكشاندم بيرون.كمتر خسته مي شدم.اما گورهاي زنانه...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
باز جاي شكرش باقي بود كه پدر قّد و قَواره اي نداشت. لابد اگر قَدَّش بلند تر بود زنها توي عمقِ بيشتري از خاك دَفن مي شدند.سينه و كمرِ پدر شده بود واحدِ عمقِ گور.لايه ي آخر را پدر با كُلنگ هر طور كه بود مي كَند و مي آمد بيرون.من كه مي رفتم خاكش را با بيل بيندازم بالا،سرِ پا توي گور گُم مي شدم و چون ديگر قرار نبود پدر دوباره برگردد توي گور،ترس بَرَم مي داشت.مي ترسيدم پدر به سيگارِ تُف پيچش پُك بزند و با ردِّ گيوه هايش برود سمتِ سوراخِ زيرِ ديوار و پاك فراموشش شود كه هنوز بالا نيامده ام و دستي دستي توي عمقي زنانه چال شوم ! گرميِ ناخواسته اي وسطِ پاهايم را قِلقِلك مي داد،دست خودم نبود ؛ از فَرقِ سر تا كمر غرقِ عَرَق و از كمر تا توي نيم چكمه هاي لاستيكي ام...بعد از گريه و زاري پدر كه دستم را مي گرفت و مي كشاندم بيرون،از سوراخِ چكمه هايم آبِ گرم چِكه مي كرد توي گورهاي زنانه...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
قبل از اينكه به لايه ي آخر برسيم كارِ دفن تمام مي شد.جمعيت صلوات مي فرستاد و هَمهَمه مي كرد و آرام آرام از گورستان مي رفتند بيرون. آسِد صالح بالاي سَرَم براي پدر از مِيّت مي گفت كه چند سالش بوده و چطوري مُرده.بحثِ مواجب كه مي شد بگو مگوي شان بالا مي گرفت.مِيّت كه زن بود پدر بيشتر كُفري مي شد...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
سگِ زردِ گُنده شب ها از توي سوراخ مي آمد داخل گورستان.با وسواس هر چه تمام استخواني را كه به پوزه داشت،يك جاي دِنج چالش مي كرد و فردا هر چقدر مُوس مُوس مي كرد نمي توانست پيدايش كند.حكايتِ من بود؛ فراغتي كه دست مي داد از پدر و آلونك و همه چيز مي گريختم و به سوي ديگر قبرستان مي رفتم.آنجا يكي را داشتم كه باهاش دردِ دل كنم.دختركي كه اسمش را لجاجتِ باد و بوران و گذشتِ زمان از روي سنگِ كوچكش ساييده بود.تنها چيزي كه ديده مي شد نقشِ قيچيِ زُمُختي بود و شانه اي كه از هر دو طرف دندانه هاي درشت داشت.از كنار رودخانه بومادران مي چيدم و دسته مي كردم روي سنگ اش.لابد روزي روزگاري يكي مثل پدر با فُحش و ناسزا گورش را كَنده و با يكي مثل آسِد صالح سرِ مواجب اش يِكّه به دو هم كرده.بارها وسوسه مي شدم كه استخوانهاي ظريف و پوسيده اش را از عمقِ زنانه بكشم بيرون و براي خودم نگه شان دارم.بگذارمشان يك گوشه ي آلونك يا اصلن جايي ديگر چالشان كنم.براي خودِ خودم و يك سنگِ گورِ تازه هم ـ از پول خُردهايي كه پنج شنبه ها زنهاي سياهپوش مي دادند كه با آفتابه ي مِسي از رودخانه برايشان آب بياورم كه سنگِ قبرهايشان را با آن بشويند ـ دور از چشم پدر بگيرم و برايش بگذارم كه من هم به چيزي دلَم خوش باشد...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه
چُرتِ نيم روزي مان را هوا كه گرم بود با پدر كفِ يك گور تازه مي زديم.زمستان اما رطوبت مي دويد تا مغزِ استخوانمان.هوا كه ابري مي شد پدر مي گفت بايد حواسمان باشد كه قطره اي باران توي گورهاي تازه نَچكد كه اگر مي چكيد سقفِ آسمان سوراخ مي شد و هفت روز و هفت شب يكريز باران مي باريد.با هر چه دمِ دستمان مي آمد گورهاي رو باز را مي پوشانديم...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
پدر ديگر نبود. يك بعد از ظهرِگرم رفت چُرتِ نيم روزي اش را كفِ يك گور تازه و خُنك بزند اما ديگر هيچ وقت بيدار نشد.دهانش كف كرده بود و جعبه سيگارش خالي بود.چند فُحشِ نيمه كاره هم احساس مي كردم توي كفِ زرد رنگ دهانش ماسيده بود.گور ، گور زنانه اي بود و آسِد صالح اصرار داشت همانجا خاك بريزد رويش.همين كار را هم كرد.شب امّا كه از نيمه گذشت و مطمئن شدم خوابش بُرده تند تند خاك ها را كنار زدم و آوردمش بيرون.بدنش خشك و سرد بود،آنچنان كه اگر تكيه اش را مي دادي به ديوار قبرستان تا قيامِ قيامت سر پا مي ايستاد و تكان نمي خورد.كنارِ گورِ بي نام و نشان دخترك را كَنده بودم براي خودم ـ كه چُرت نيم روزي ام را كنارش بزنم ـ و حالا چاره اي نبود جُز اينكه بسپارمش به پدر...نه! پدر را بسپارم به خاك،به دخترك ! “ تا سينه” و” تا كمرش” مهم نبود. مهم اين بود كه رويش را با خاك بپوشانم.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
مهتاب بود و همه جاي گورستان ـ به جُز جايي كه ما بوديم ـ بخوبي ديده مي شد.گور را براي خودم كنده بودم و طبيعي بود كه پدر را نشود توي آن جا داد.نمي توانستم جنازه ي پدر را بگذارم به امان خدا و بروم از آلونك بيل و كُلنگ بياورم كه شايد بتوانم كمي بازترش كنم.جدا از صداي كُلنگ كه ممكن بود عالم و آدم را خبردار كند، سگِ زردِ گُنده هم شب ها ردِّ پنجه هايش همه جاي گورستان بود. منتظر يك لحظه غفلت بود كه پدر را با پوزه اش بِكِشد و بِبَرد سمت چادر تَك افتاده ي كولي ها بي آنكه ردِّ پايي اينبار از او بماند روي زمينِ خيس و نمناكِ كنار ديوار.اندامِ پدر آنقدر خشك شده بود كه نشود كولَش كرد و بُردش به آلونك و بر گرداندَش.مي توانستم هم نمي شد.بيل و كُلنگ را چطور بايد مي آوردم ؟ تا صبح وقتي نمانده بود.نمي شد دست روي دست گذاشت.بايد لباس هايش را مي كَندم كه جاي كمتري بگيرد.نمي شد درشان بياورم. چسبيده بودند به بدنش .انگار باهاشان به دنيا آمده بود.با تيزي سنگي ذَرّه ذَرّه پاره شان كردم.تنِ لُخت و لاغرش را كه ديدم تازه يادم افتاد غُسلش نداده ام.تا رودخانه فاصله زياد بود و تا صبح، زمان كم.بدنش زير نور مهتاب به رنگ تنباكو بود.قيد شُستن اش را بايد مي زدم و زدم.به اين بهانه كه خُب كفن هم نمي توانستم برايش دست و پا كنم و تازه آب رودخانه هم سرد بود ! مي ترسيدم از اين كه هست خشك تر شود.تقلا كه مي كردم كمي زانوهايش را از مَفصَل خَم كنم كه جا بشوند توي گور يادم افتاد چهار شنبه است.بد بياري پشتِ سر هم رو كرده بود.آسِد صالح مي گفت وقتي كسي چهار شنبه مي ميرد يك هفته نشده يك نفر ديگر را هم از خانواده با خودش خواهد بُرد.مي گفت آنجا قبل از هر چيز ازش مي پُرسند چه كسي را مُشتاقي احضار كنيم ؟ و او هم اولين و نزديكترين اسمي را كه به ذهنش مي رسد مي گويد. مُرده ي چهارشنبه را كه مي خواستند به خاك بسپارند “ گِژِك”1 مي گذاشتند زير زبانش كه نتواند اسم كسي را بگويد،اگر هم خواست بگويد زبانش خوب نچرخد و اَلكَن باشد...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
آن وقتِ شب توي آن گورستان وامانده از كجا بايد پيدا مي كردم ؟! اصلن برايم مهم نبود كه تنها كس و كار پدر من بودم و جُز من اسم ديگري را نمي توانست بگويد.به جهنمِ اَسفَل اَلسافِلين. مانده بودم كه چه غلطي بكنم ؟ ارزشش را نداشت دنبالش بگردم يا غُصه اش را بخورم.با اين حال لَجَم گرفت از اينكه پدر آنجا هم مثل هميشه به جاي گفتن اسمم بگويد :” توله سگ” . به هرزحمتي كه بود فَكِ استخواني اش را تكان دادم و سنگ ريزه اي گذاشتم زير زبانش.از گِژِك هم بهتر بود.اگر مطمئن بودم آنجا براي يك بار هم كه شده اسم خودم را مي گويد، قند و نَبات مي گذاشتم زير زبانش.با اين سنگ ريزه اما اگر مي خواست بگويد توله سگ آنقدر بد اَدايش مي كرد كه آنجا دست اش مي انداختند و مسخره اش مي كردند.بارها و بارها سنگ ريزه گذاشته ام زيرِ زبان و سعي كرده ام بجاي پدر بگويم “ توله سگ”...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
آخرش هم نتوانستم صاف مثل باقي مُرده ها بخوابانم اش توي گور.سر و بالا تنه اش تَهِ گور جا گرفت و پاهايش كشيده شده بودند روبه بالا.نهايت زورم را هم كه زدم به زحمت توانستم كمي زانوهايش را خم كنم كه كف پاهايش بچسبند تَهِ گور.كاسه ي زانو هايش اما بالا بود.انگار داشت مثل هميشه چُرت نيم روزي اش را مي زد.جِرم دندان هايش زير نور مهتاب از ته گور هم ديده مي شد.داشت مي خنديد ؛به تقلايم ، يا آنچه در ذهن ام بود.نمي دانم ! هر چه بود خاك را كه ريختم نيشخندش زودتر از جاهاي ديگر بدنش دفن شد.همه اش مي ترسيدم زانوهايش زير خاك نروند و مجبور شوم دوباره دَرَش بياورم.آخرش هم به زحمت كمي خاك رويشان را گرفت و با سطح زمين فاصله ي چنداني نداشتند.از ترس اينكه سگِ زردِ گُنده در كنكاشِ استخوانهاي خودش برسد به زانوي پدر ،سنگ قبر كوچك و فرسوده ي دخترك را كَندم و سُراندم روي خاكش كه ايمن باشد از پوزه اش.همه جاي گورستان را خوب نگاه كردم و دويدم سمتِ سوراخِ زيرِ ديوار. از قبرستان بيرون رفتم و در امتداد رودخانه تا جايي كه پاهايم رَمَق داشتند دويدم تا دور شوم از دنيايي كه ديوارهاي بُلوكي اش داشت خفه ام مي كرد.از آسِد صالح و گورستان ، ازسگِ زرد گُنده و كولي ها ، از آلونك و پدر... پدر... پدر...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه

پانوشت : ه
1: گژك مُهره ي درشت آبي رنگي است كه براي دفع چشم زخم به كار مي برند. ه

83 روز مانده به پاييز83

__

648 Plays →

crashinglybeautiful:

Philip Glass, “Orphee’s Bedroom,” (from “The Orphee Suite for Solo Piano”) (from awayalonealastalongtheriverrun)

__________________