Edris Ali

____________________ 

ادريس علی
____________

شعر معاصر كردستان عراق

مقدمه و برگردان: بابك صحرانورد

ادريس علی، شاعر و ژورناليست جوان كرد، متولد شهر حلبچه ی كردستان عراق است. به دليل بمباران شيميايی اين شهر تحصيلات نامرتبی داشته و همين امر منجر به ترك تحصيل هميشگی او می شود. تا پيش از انقلاب كردستان  در چندين نمايش به ايفای نقش پرداخته و پس از آن در روزنامه های كردی آن ديار به فعاليت می پردازد. از سال 1998 به شكل رسمی به سرودن شعر روی آورده و تا كنون سه مجموعه شعر از او منتشر شده است. آخرين دفتر شعر او به نام«اندكي باران...ذره ای عشق»به زودی از او منتشر می شود. ادريس علی از اعضا ثابت ماهنامه ادبی «گلاويژ نو» می باشد كه هر ماه در شهر سليمانيه منتشر می شود.

نفس های تنهايی

آه ...

من چه مي دانم

كه چقدر شاعرم !

***         

باريدن

ترانه ای ست خيس

من نخوانم اش

هيچ كسی نيست تا بخواند.

***

سيگاری به من دهيد

خانه ی دلتنگي ام را از دود ش برهانم.

***

وای اگر مادرم زنده  مي ماند

از گل ها چه قدردانی ها مي كرد.

***

كيست؟

هم گامم شود

به هنگامه ی  مرگ.

***

خدايا

بهشت كودكی ام را به من ارزانی فرما.

و «سرو» ي سهی

از قامت بلند بالای مادرم  نيز.

***

ای قدح

مست شو،  اينك، از تنهايي ام.

***

روزان اميدواری چه كوتاه  و

شبان جانسوز، چه طولانی.

***

دل پريشی ام تند بادی ست

 عصرها،  چه می وزد و چه  می وزاند.

***

بركه ی عاشقان

پرسش گاه  پيشواز وطن است.

***

حلبچه

چون من

ويرانكده ی ست.

***

چتر سبك ات  را باز نكن.

آخر

من برايت

چترم.

_______________