Robab Moheb

______________________

Atoosa Vahdani - Woman, Here and Here After
_____________

رباب محب

این همان گردابی است که قصّه­ هایِ تو را نوشت

این روز. این میز. این دفتر...

حتا خیابانی­که از کنار تو گذشت و نگفت بهارِ مرا

 بباف دورِ گردنت مثلِ دو گیس

یا درختِ همسایه که با سایه ­هایِ شکوفه ­هایِ نارنجِ دامنت

درخت شد.  تو   در تقلایِ دایره ­هایت    برای خط شدن

 خط خوردی.             سرت  از تنت گرانبهاتر نشد...

حالا بیا  هی شکوفه­ هایِ رفته را از شیشه هایِ

پنجره ­هایت بچین  بدوز به قابِ پیراهنت

در عکس.     این شکوفه ­ها هرگز به میوه نمی­رسند...

حالا بیا  هی بهار رفته را بگیر بباف

دورِ گردنت مثلِ دو گیس

با این­همه شاخه.   و اندکی برگ.

حالا بیا  گدائی کن چند قطره اشک ­هایِ بارانی؛

 برایِ گونه ­هایت که میراثِ چشم­های کویری را

 سرمه می­کشند بر سقف ­هایِ ریخته­یِ پلک­...

حالا بیا   به یقه­ات برگرد!

این حواصیل با آن گردنِ درازِ خمیده

از دیوار نُدبه هم بالا نمی­رود

و این خروسِ صحرایی که هفت رنگ از دُمش

به صورتت دوخته...

استکهلم / شنبه ۵ اسفند ۱٣۹۱ - ۲٣ فوريه ۲۰۱٣

___