Robab Moheb
____________
______
رباب محب
زمستان
1
من
ضجه های از توفان گذشته ام
بلدرچینی که با شنیدن اوّلین غرّشِ
آذرخش می میرد
و مرده ای از خاک برمی خیزد
خاموش مثلِ صخره های جوهری...
2
صدای شکستن می آید
شکستن چیزی از جنس گردن
یا رگی با طره هایی ریشه
در هق هق ساکت برگ هایت
منگلوله هایی که مثل توپ از صدا می افتند.
صدای نشستن می آید
نشستن چیزی از جنس برگ برشاخه های
پائیزی
پرواز سایه ای بر سایه
یا لغزش آرام رودی در رودی.
دستی برمی گردد
با برقِ تبر و تقریرِ ناله
آفتاب در فرقِ شعرت غروب می کند
و تو امّا همان جا نشسته ای
بر لبِ خرندِ ایوان
مرده های تازه ات می پایی...
استکهلم
زمستان دوهزار و چهارده
____________________
No comments:
Post a Comment