Ziba Karbassi
______________
زیباهو کرباسی
_________________
سر آخر
تا کمر در باد ریخته ام
با پلک ها و لبهای برگشته و دو بادام تلخ بر متن چهره که تا استخوان
حک می شود مثل مُهر! پوستم را بشکافی اگر به حرفم می رسی
مُهری خورده این نوشته مثل نقره داغ
راست یا دروغ نمی دانم تنها تو را می دانم و این که همیشه وقت بازگشت
دست هایم یخ می زند ه ه ه قیقاج می روم!ه
مثل همین حالا که خودکار در دستم نمی چرخد
واژه مثل نخی به پای سطر می پیچد
واژگون می شود تخم چشمهات بردامنم
همین طور زُل می زند در من تلخ تلخ!ه
بازگشتی در کار نیست
تا کمر در باد ریخته ام
و هیچ چیز به هیچ جا در من نمی رسد
جهان پل معلّقی ست
کسی را به کسی نمی رساند دیگر
همه از چارچوب چند خانه چند ستون بی سر وبی ته در هوا وول می خورند
هوانوردی که ناگهان پرتاب شده ام
عاشق فضا و بی نفسی چنانم که نفس از من نفس می کشد
آفتاب و کوه های یخ
سینه سرخی که از شاخه ی نارونی پرید
نارونی که زیرش هر دو یک بار آمدیم
هر چه در هر جا می لولد
هر چه از هر جا می پرد
هر که از هر جا مرده و زنده اش همه در من نفس می کشند
از دور و بَرم کجا می روی؟ه
کجا کجا رفته ام یعنی چه!؟ه
و پاهایم را که بسته بودید و...ه
با پاهای بسته رقصیده بودم
تمام راه را با همان پای بسته رقصان آمدم
از سر ِگورهای بی نام و نشان که نام مردگانش را یک به یک از بَرم
چگونه درمن می پیچی طناب زنجیر راه؟ه
کی در صدا می پیچد؟ه
بخوان!ه
گفتم بخوان!ه
بخوان نامم را و نقطه را بگذار.ه
حک می شود مثل مُهر! پوستم را بشکافی اگر به حرفم می رسی
مُهری خورده این نوشته مثل نقره داغ
راست یا دروغ نمی دانم تنها تو را می دانم و این که همیشه وقت بازگشت
دست هایم یخ می زند ه ه ه قیقاج می روم!ه
مثل همین حالا که خودکار در دستم نمی چرخد
واژه مثل نخی به پای سطر می پیچد
واژگون می شود تخم چشمهات بردامنم
همین طور زُل می زند در من تلخ تلخ!ه
بازگشتی در کار نیست
تا کمر در باد ریخته ام
و هیچ چیز به هیچ جا در من نمی رسد
جهان پل معلّقی ست
کسی را به کسی نمی رساند دیگر
همه از چارچوب چند خانه چند ستون بی سر وبی ته در هوا وول می خورند
هوانوردی که ناگهان پرتاب شده ام
عاشق فضا و بی نفسی چنانم که نفس از من نفس می کشد
آفتاب و کوه های یخ
سینه سرخی که از شاخه ی نارونی پرید
نارونی که زیرش هر دو یک بار آمدیم
هر چه در هر جا می لولد
هر چه از هر جا می پرد
هر که از هر جا مرده و زنده اش همه در من نفس می کشند
از دور و بَرم کجا می روی؟ه
کجا کجا رفته ام یعنی چه!؟ه
و پاهایم را که بسته بودید و...ه
با پاهای بسته رقصیده بودم
تمام راه را با همان پای بسته رقصان آمدم
از سر ِگورهای بی نام و نشان که نام مردگانش را یک به یک از بَرم
چگونه درمن می پیچی طناب زنجیر راه؟ه
کی در صدا می پیچد؟ه
بخوان!ه
گفتم بخوان!ه
بخوان نامم را و نقطه را بگذار.ه
______________
No comments:
Post a Comment