Hossein Tavafi

____________

Tim Flach Horse Undated
________________
حسین طوّافی

پژواك آيش

می آیی
هم آنچنان که بخواهم / هم آنچنان که بخواهی /و هم آنچنان که خواسته
و برگ ها از انتقام ِ پاییز می گویند
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه در بی کران ِ غیب .ه
می نویسم
هم آنچنان که نویسا /و می نویسی ام /چنان که می نویسد
با باد پشتی ِ عرق ِ گیسو و نان
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه و نام ِ دوباره ی گیسو
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه و نان .ه
می رویَم
هم آنچنان که برویی /و هم آنچنان که برویَد /با رویشی
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه در صبح ِ نمک .ه

پنجره ها روبه ذهن بسته اند
و ذهن پنجره ای باز است /رو به پنجره های بسته ای
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه که رو به ذهن اند
و از من تو می سازند / و از تو مرا
حتّا آنسوی آینه
که لمس ِ ما را از گذر ِ‌ متکثر ِ روز برمی دارد
و سهمی از من می دهد /به افعال ِ شرمگین
وَ هَم
که تو را می سازند ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه صفات
که رو به ذهن اند
و ذهن را
ه ه ه ه ه پنجره به پنجره
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه به تو می رسانند

آیش ِ نخستین ِ گیاهی بودم
که از لب های آینه پَر شدم
و غروب ِ سرمه گرفتی
هم چنان که سرمه باران ِ یوحنّا
در شرق ِ یوسف ِ لبریز
و گاه
مرز ِ بی حواسی های بی تو انار و
حسی ممنوع /دهانی /و چون انار و
بارانی ممنوع
چون ادریس های روی ناودان
و غیبت دوباره ی انار و
من ِ مختصر
در مکاشفه ی جگن و آب

پنجره ها روبه ذهن بسته اند
زندبافی می کنم یا فلسفه بافی
روبه ذهن ِ پنجره ها باز شو !ه
آغاز ِ ممنوعیتی ممکن !ه

به نام می نویسم
وَ هَم می نویسد
به میلاد ِ دوباره ی انار
پرده در پرده ی پژواکی /پَگ
و دی ِ آرام
از استحاضه ی ماه می گوید و
شب ِ جنبش /از کنار ِ دست ها /بر ملحفه می خوابد

وَ هَم می نویسد
از شعر و حلول
ه ه ه ه ه ه ه ه ه و منتها
دریای این نرگس ِ پنهان
وقتی دی ِ آرام
از استحاضه ی ماه می گوید و
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه شب ِ جنبش
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه از کنار ِ دست ها
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه بر ملحفه
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه راه می رود .ه

آه ! ه ه مادرانگی ِ ممکن در صبح ِ ناژ
آه ! ه ه برادرانه ی اندوه در قلب ِ من
میر ِ لای بی لالای تو بودم
فروتنانه ی شرم
خانمان ِ من /ماه ِ من
مردمک چشم ِ تو/جان ِ من
بی همه یاران همه دیّار ِ من
آن ِ من و آن ِ آن ِ آن ِ من
در پرده ای ممکن
که می انگیزد
این رگ های کشیده ی داوود ِ مبهم ِ اقاقی را


خاموش /بی پایان پشت ِِ پلک ها
پشت ِ لمس ِ‌ کُنارو این همه سنگ
و دق الباب ِ تو
لب گزیده
از آرام ِ کنار می آیی
و از هزیمت شب می گویی
شب ِ منهزم
شب ِ چرا
که ملکوت ِ‌لبخند را در ذهنمان جرّاحی کرد

خاموش/بی پایان ِ پشت ِ‌ پلک ها
پنجره ها و خاموش ِعرق ْ ریزان ِ بکر
در بسامد ِ‌تب
عسرت ِ کام
ه ه ه ه ه ه و علف
رمزی /سلیمان و
ه ه ه ه ه ه ه ه رمزی /حوالی ِ بسته گی گلفهشنگ ها .
این است که عاشق می کند و
این است
که جنین مرده ی ماه
پشت ِ پلک ها
کوچکتر می شود
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه - آواره ی دوباره ی پیوند
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ما ه ِ بالغ ِ انگور
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ختایی ِ این امتداد و
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه کام .ه
از خروج به عروج رسیده /یا عکس؟ه
از هبوط به ثبوت رسیده /یا خیر ؟ه
از ممنوع به نوع رسیده
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه یا هموار ِ گسترش ِ آوا ؟ه
زندْ باف است این فلسفه باف
یا در امتداد ِ خواست
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه صبحی گشاده تعارف می کند؟ه
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه - با هجای هجرت و
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه باقی بقا
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه چون کبوتران ِ تبسم
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه که رسم ِ دیگر ِ رفتن اند


برگ ها
از انتقام ِ پاییز می گویند
در بی کران ِ غیب

مراغه آبان1387
_______________