Hossein Tavafi
_______________
from The Shadow Under the Web (1997) by Shirin Neshat
________________
حسین طوافی
تو ،تو ، باران به باران ِ خاخامي خاموش
باران ه ه ه از پنجره اي دور خواب رفتن بوته هايي را مي ديد كه شايد در عصر ِ پنجشنبه
از پيراهن بلند ليلي هاي مانده از شب
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه افتاده بودند و گاه
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پيراهني از نم مي پوشيدند .ه
آن روز خواندم از پرستو هاي دور بر گل هاي ارغوان
نور ِ عقيق شكافت
حال!ه
مانده اي در غربت من و ماتم بنويسي
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه - رمه اي نافرمان !ه
كوكب ها را
در عقيق تماشا كن !ه
چون آسمان تو كه در انگشتري مانده و چليپاي عتيقي است كه بر بازوان ِ مردان بسته اي
اي غريب !ه
رازهاي سر به مهر را به مهر بگشا و از فيروزه اي هاي نجوايت بنوشانم
من
سهره اي غريب در امواج ِ كوهستانم
با بال هايي كوچك
تنهايم نگذار ! ه
شيپور جنگ
تيزپري هاي آذر را
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه از بالهايم ربوده است .ه
در روشناي پنجره بودي
وقت رفتن به ِ ديوار ِ شكفته از رفتن
كه مرا از نوشانوش ِ تشنگي سيراب مي كرد
من ه ه حسين ام ! ه
و تو
تلاوت ِ گنجشك ها ي دريابار
ه - و تو
تو باش
در باران
به باران
و من
هم اكنون ِ تمام ِ ليلي هاي سر به مهرم
خوابيده در كجاوه اي از خون ِ كبوتر هاي سرمست
و فرات را
به نوازش ِ سرانگشتانم
به نام
مي زنم
هم اكنون منم
بر دروازه ي استخاره وتبعيد
مجنوني از لب
تا
بناگوش ِ صدف
و تو باراني ام را پيشكش مي كني
تا حرامم بنامي
بازارهاي حرامي زده را در باديه چه مي ناميدند ؟ه
كاروانسراي متروك را كه ترك كرديم
كبوتري از مناره بلند شد
چرخيد و بر گنبد كاروانسرا نشست
كوير
از رگ مي گريخت
و من انبوهي از كلام مقدس با خود حمل مي كردم. ه
من ه ه ه خاخامي خاموشم
نام نامه اي فراموشم
ه ه ه ه ه ه ه ازانجمني بر باد
و باد
پسر عموي من است
عمو خوانده ها را بگو
از مزامير ِ پياده رو ها بروند
اين است آنچه دچار مي كند
نه باد
نه باور
نه حتا نجواي آرام ِ عماد ِ رام
نام نامه اي فراموش ه ه ه از انجمني
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه بر باد
وقتي چون همان روز بهارگرفته ي دي ماه آمدي
با عطر ادكلن ِ سرد و
عرق
من هم عادت به ورزش صبح گاهي داشتم روزگاري
و رامم نمي كرد اين نا آرام ِ هميشه از من بودن ِ لحظه هايي كه نام مي آورد و
به پلكي مي برد
و تو
تو باش
در باران
به باران
باراني ام را بياور
كوچه ي تنها كه تمام شد
از نسيم ِ گذر
دست هاي تو جارو مي شد
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه - مي داني ؟ه
دوره گردي پيره ه ه ديروزبه چشم هاي خواب
از دخل خالي ه ه مي گفت
من
نيافريده بودم
تا تورا
هرلحظه از آمدن ببينم
حال بگو اين خاخام ِ خاموش لب ندارد
اي گنجشك ! ه ه ه از مردمك ناآرام ِ پائيز برگرد
اي جان ! ه ه ه مرا با آوايي دور ه ه رمز ِ جاده ها ه ه در مردن ِ گون ها ه ه در گوش ماهي هاه ه در سينما هاي غبارگرفته ي شهرستاني ه ه پي و رگ ِ ايستاده مردگي ه ه بدان !ه
اي دكه ي روزنامه فروشي !ه ه ه رجعت گاه هر روزه ام باش تا جهان را در دست هايم ببينم ه ه و گاه بميرم ه ه و گاه از چكاد علف
ه ه ه ه ه برخيزم
اي كتاب هاي مقدس ! ه ه ه از همهمه برويد
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه از همهمه برويد
در دوسوي كارون كه مردگان يحيا را مي شويند
با دستارهايي سپيد
اي دختران ِ نو بالغ ِ كك مكي !ه ه ه مرا ببينيد كه چگونه از خط چين ِ چشم هايتان شعرم
به بادم
و جايي در قلبتان
شاعر
واز درون
ه ه ه ه هه قلبتان را مي بوسم
مرا ببينيد و به ياد بياوريد
آيا من برادر كوچك تان نبودم ؟ه
حال بگو اين خاخام ِ خاموش لب ندارد
گفتم بيايي چاي دم كرده هدر نرود
وقتي خود را به شعر متهم كرديم
كودكان از خيابان گذشتند و بر بازوان ِ مادران ِ سپيدي زده خوابيدند
اين بود كه
ري را هم نبود
و جاودانه هاي راز زبان نگشوده
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه سر انداختند .ه
گقتم ماياكوفسكي بياورم
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه گفتي
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه نه !ه
من خاخامي بودم كه از بند هاي معلق تورات افتادم و
ناصيه ام
با ناصري گره خورد
نام آور شدم
شهادتين علف گفتم
و نانم را
با گنجشك هايي كه بر سردري مي نشينند
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه تقسيم كردم
ه - باباطاهر بياورم ؟ ه
آن روز هيچ كس به باران نبود
پاپ ها مرخصي بودند
و آيت الله ها
در خميازه اي معصوم
وخاخام ها
ه ه ه ه ه ه در ربع مسكون
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه خالي
پيامبرانه ي معصومي در تاريكي ِ حياط خلوت تكثير مي شد
كه گلوگاه كبوتر را نقاشي مي كرد
آن روز همه به شكر ايستاده بودند
تو تو
باران به باران ِ خاخامي خاموش بودي ياحي !ه
آه ياحي !ه
ياحي ! ه
ياحي ! ه
باران ه ه از پنجره اي دوره ه ه خواب رفتن بوته هايي را مي ديد كه شايد در عصر ِ پنجشنبه
از پيراهن بلند ليلي هاي مانده از شب
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه افتاده بودند و گاه
پيراهني از نم مي پوشيدند
آه ياحي ! ه
ياحي ! ه
ياحي ! ه
باران ه ه ه از پنجره اي دور ه ه ه خواب رفتن بوته هايي را مي ديد كه شايد در عصر ِ پنجشنبه
از پيراهن بلند ليلي هاي مانده از شب
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه افتاده بودند و گاه
پيراهني از نم مي پوشيدند
تبريز - اسفند 1387
_____________________
No comments:
Post a Comment