Hossein Tavafi
__________________
Queen of the Meadow — Jeff Whetstone, 2006
_______________
حسين طوّافي
تا خون ِ سپيد ِ انجير
براي كورش همه خاني
و نه بازتابي
از دميدن ِ مه
كه گه گاه از بازوانم زبانه مي كشد و
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه در سايه ي خاموش ِ چكاوكي مي نشيند
و نه ميرايي ِ لبخندي
در تعارف ِ كوتاه ِ اطلس و پرند
تنها بتوراك ِ لالايي ِ مادر
ه ه ه ه ه ه ه ه در گلويت
ه ه ه ه ه ه ه ه ه شمالي ِ من است
سرود از مدام
به گوشه اي مي پرد و پلك ِ عقربه مي لرزد
تا كجاي نِي مي رود ه ه ه بماند
ه( اينجا همه چيز از ابتدا تعريف شده است
و همگان خواب هاي ازلي مي بينند
با اوزان و قوافي
و آيات ِ مدهوش ِ باران گير )ه
نه تو
نه از تو
گفتم بيراهه مي روم كه نه از تو ونه تو و تو وشمالي ِ من
همه از كبيسه گفته اند
و هواپيما هاي كاغذين
ه ه ه ه ه از اشياء
به لاله عباسي ها رفته اند
و از اوج ِ حزين
با همين ني ِ نُه بند ِ مولوي
هوا آوردند.ه
و سقوط
در تجسم
و در بتوراك ِ خاموش
در تجسم
و در عشاء
در تجسم
و
در ميرايي ِ همان لبخند ِ بالا
بازوانم را كناره گرفت و در پس ِ رعشه ي صبح
برادرانه خنديد.
گفتم اين را ليلاكي هاي غريب ِ گيلان هم مي فهمند
وقتي آينه از تو پژواك آورد
هواپيما هاي كاغذين
سيمرغ هايي بودند كه در حواس ِ هميشه ي ليلي هاي شمال
كبوتر مي شدند
و طوقي ها جشن ِ چاقو مي گرفتند
و ماه
خون ِ آبي ِ كم رنگ اش را
بربتوراك مي ريخت
كُردانه و گردانه
كبوترانه گي
درنگاه
صوفي مي شد
و از گلو تاب بر مي داشت
و مي خواندم
كه گه گاه ِ اين حرف ها باشده ه ه مادر
كه در كلمه /بي كلمه / با كلمه /هر كلمه
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پرتاب مي شد
و گورستان ها را در بتوراك و آبي ِ كم رنگ نقاشي مي كرد
و گورستان
در بتوراك ِ آبي كم رنگ
نقاشي مي شد
همين است كه مي نويسم ه ه مي داني ؟ه
همين گاه ِ قلم
و باران ِ سيگار و سيگارو سيگار وسيگارو سيگارو سيگار
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه و شرم
و سيگار و سيگارو سيگارو
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه قرآن
و كمي زمزمه به زبان ِ پدری
وگاه گلبوسه اي از لبخند ِ همسر
و گاه نوازش دست هاي كوچك پسرم.ه
من تنها تاريخ و كتاب هاي مقدس مي خوانم
و زبانم
از ارتعاش كلمات نابهنگام
بند مي آيد
وقتي آسمان
در زهدان ِ گل هاي شيپوري تجزيه شد
هواپيما هاي كاغذين پروانه شدند
گويي زبان باز كردم
مادرم مي گفت
ه ه ه ه ه ه ه ه قرآن مي خواندم
كودك كه مي شدم
آسمان ه ه ه دايره اي نارنجي بود
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه با فام ِ سبز
لبريز تر از من
تا يگانه گي اي كه بزرگم كرد
و از نبوّت باكره ي خاك آلودي با من گفت
كه زبان مي گشودم
مي آمدم ه ه مي رفتم ه ه مي پيچيدم
من گياه هم بودم
در فاصله ي نوازش ِ دو دست
وقتي دانه مي شكست
و انسان ه ه مي آمد
مي داني !ه
اين است كه مي نويسم
و اين كلمات
تا خون ِ سپيد ِ انجير
ه ه ه ه ه ه ه ه فاصله اي ندارند .ه
از دميدن ِ مه
كه گه گاه از بازوانم زبانه مي كشد و
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه در سايه ي خاموش ِ چكاوكي مي نشيند
و نه ميرايي ِ لبخندي
در تعارف ِ كوتاه ِ اطلس و پرند
تنها بتوراك ِ لالايي ِ مادر
ه ه ه ه ه ه ه ه در گلويت
ه ه ه ه ه ه ه ه ه شمالي ِ من است
سرود از مدام
به گوشه اي مي پرد و پلك ِ عقربه مي لرزد
تا كجاي نِي مي رود ه ه ه بماند
ه( اينجا همه چيز از ابتدا تعريف شده است
و همگان خواب هاي ازلي مي بينند
با اوزان و قوافي
و آيات ِ مدهوش ِ باران گير )ه
نه تو
نه از تو
گفتم بيراهه مي روم كه نه از تو ونه تو و تو وشمالي ِ من
همه از كبيسه گفته اند
و هواپيما هاي كاغذين
ه ه ه ه ه از اشياء
به لاله عباسي ها رفته اند
و از اوج ِ حزين
با همين ني ِ نُه بند ِ مولوي
هوا آوردند.ه
و سقوط
در تجسم
و در بتوراك ِ خاموش
در تجسم
و در عشاء
در تجسم
و
در ميرايي ِ همان لبخند ِ بالا
بازوانم را كناره گرفت و در پس ِ رعشه ي صبح
برادرانه خنديد.
گفتم اين را ليلاكي هاي غريب ِ گيلان هم مي فهمند
وقتي آينه از تو پژواك آورد
هواپيما هاي كاغذين
سيمرغ هايي بودند كه در حواس ِ هميشه ي ليلي هاي شمال
كبوتر مي شدند
و طوقي ها جشن ِ چاقو مي گرفتند
و ماه
خون ِ آبي ِ كم رنگ اش را
بربتوراك مي ريخت
كُردانه و گردانه
كبوترانه گي
درنگاه
صوفي مي شد
و از گلو تاب بر مي داشت
و مي خواندم
كه گه گاه ِ اين حرف ها باشده ه ه مادر
كه در كلمه /بي كلمه / با كلمه /هر كلمه
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پرتاب مي شد
و گورستان ها را در بتوراك و آبي ِ كم رنگ نقاشي مي كرد
و گورستان
در بتوراك ِ آبي كم رنگ
نقاشي مي شد
همين است كه مي نويسم ه ه مي داني ؟ه
همين گاه ِ قلم
و باران ِ سيگار و سيگارو سيگار وسيگارو سيگارو سيگار
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه و شرم
و سيگار و سيگارو سيگارو
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه قرآن
و كمي زمزمه به زبان ِ پدری
وگاه گلبوسه اي از لبخند ِ همسر
و گاه نوازش دست هاي كوچك پسرم.ه
من تنها تاريخ و كتاب هاي مقدس مي خوانم
و زبانم
از ارتعاش كلمات نابهنگام
بند مي آيد
وقتي آسمان
در زهدان ِ گل هاي شيپوري تجزيه شد
هواپيما هاي كاغذين پروانه شدند
گويي زبان باز كردم
مادرم مي گفت
ه ه ه ه ه ه ه ه قرآن مي خواندم
كودك كه مي شدم
آسمان ه ه ه دايره اي نارنجي بود
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه با فام ِ سبز
لبريز تر از من
تا يگانه گي اي كه بزرگم كرد
و از نبوّت باكره ي خاك آلودي با من گفت
كه زبان مي گشودم
مي آمدم ه ه مي رفتم ه ه مي پيچيدم
من گياه هم بودم
در فاصله ي نوازش ِ دو دست
وقتي دانه مي شكست
و انسان ه ه مي آمد
مي داني !ه
اين است كه مي نويسم
و اين كلمات
تا خون ِ سپيد ِ انجير
ه ه ه ه ه ه ه ه فاصله اي ندارند .ه
بندركياشهر – تبريز – بهمن و اسفند 1387
______
Franz Joseph Haydn: Messe de Sainte Cécile, Hob. XXII:5 - Qui tollis peccata mundi
Nathalie Stutzmann, contralto
Les Musiciens du Louvre, Marc Minkowski
__
3 comments:
با صدایی ستبر، تاریخ معنویت را باید کنکاش کرد و در تفسیر کلمه مقدس شد تا بیانی چنین مدرنیزم از شاعر بر آید .طوافی شگفتی می افریند وقتی در حلول کلمه، که در ابتدا بود محو می شود.همیشه مانا بمانی و ممنونم که لایق دوستی و مهر ات بوده ام با فروتنی
و باز هم شعر دیگری...که سرشار است از احساس...و همنشینی کلماتی که با زکاوتند و می دانند باید چه بگویند و نیز چه بیافرینند... نبوغ در شعرهایتان فریاد میزند...با سپاس...
مهسا...ماه خاکستری
با سلام
بسیار شعر زیبایی سرودید.
منسجم وقوی ....مرسی
Post a Comment