Bijan Bijari

___________

Dany Carrel in Piège pour Cendrillon, directed by André Cayatte, 1965
____________________
بیژن بیجاری

قصّه ی سه ) ه

وصف ِ استخـــــــــــــــر

دخترک، کناراستخردوصندلی آنطرفتر ِ من درازکشیده: انگار تند یسی، یا تخته مـَـرمـَر ِ تراشید ه ویا صنمی ازمـَـرمـَری شیری، با سُرخ رگ هایی باریکتر... نه، نازکتراز ابریشم بنفش. و، حتا با این دو تکه مثلا لباس شنای زیتونی و این عینک آفتابی ِ سیاه هم ــ که برهنه ترازحوّا می نمایاندَ ش ـــ انگارفقط هوایی بهاری ست پـُر ِ رایحه ای که می بایست فراموش شده می بود؛ اما حالا یاد آوریش دلپذیر ست .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
سطح فیروزه ی آب ِ استخرهم آرام آرام، می رقصد همراه ِ این زمزمه ی نسیم که می وَزَد با ساز ِاین سازدهنی ِ" باب د یلن" و صدای َخشدار و خسته اش که پخش می شود از بلندگوهای نادیدار و شاید پنهان ِلای شمشادها، گل ها و بوته های سرسبز ِ باغچه های ُدور و بَر:"... بــِـبی بــُـلـُو..."و دخترکِ آبی ِ کنار من هم حالا بفهمی نفهمی، با تکان های آرام و موزون انگشتان ِ بلند دستش، دسته ی صندلی اش را می نوازَد ــ انگارکه شَستی های پیانویی را در خیال .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه "پروانه"، وقتی دارد ازدفتر ِ مجتمع ساختمان برمی گردد، مرا به اشاره ی دست فرا می خوا َند. لبخنده اش را که می بینم و آن کج کردن ِگردن را دیگر مطمئن می شوم اوهم دخترک را دیده کنارم .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه « بازم که یادت رفته بود. اون هم امروز ! »ه

کلید ِ آپارتمانمان را ازلای نرده ی در ِ وُرودی ِ استخردراز می کنـَد طرفم و ُدور و بَررا نگاه می کند:« خُب! پس خلوت کردن آقامون؟ بیخود نبودهوس ِ کناراستخرکرده بود ن. هان؟ راستش رو بگو... با این هُـلو قرار داشتی عزیزم؟»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
او هم عینک آفتا بی ای عین ِعینک دخترک بر چشم دارد. همانطور ََخندخندان می بـَرََاندازَدم و:« عجب هوایی!عجب بهشتی! نه؟ ُکوفت ات باشه...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

بازمی خندد؛ اما بلند تر. وآنسوی استخر را نشان می دهد: « گفتم که، عین ِ یه هــُـلویِ خوش آب ورنگ.»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
کلید را که از پروانه می گیرم ، می گوید :« فقط یادت باشه موکت های خونه خیسه تا عصر. اتاق خواب هم ازهمه جای خونه دیرترخشک می شه. می دونی که؟ همه جا وهمیشه که آدم شانس نمی آره عزیزم. اما ا گه رودر واسی رو بذ اری کنار، بـهش می گی که دمپایی هاش رو درآره همون در ِ خونه ...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

می خندد و ادامه می دهد : « خوش بگذ ره . من که بخیل نیستم!»ه

بعد حرف را عوض می کند :« راستی یاد ت نره! توی ِ گوشت هایی که از فریزر بیرون گذاشتم، پیاز رنّده کنی برای شام. کیک رو قراره خود " گــُــلی" سرراهش بگیره ... َاه ! خوش به حالت که روزی به این قشنگی، مجبور نیستی ِبری سر کار! »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
بعدهم یادآوری ام می کند که، غیراز" بابی"، گـُـلی دو سه تا زوج دیگراز همکلاسی هایش راهم دعوت کرده ست برای میهمانی اش. وبعد هم بلند تر:« های! داشتم می گفتم چه روز ِ قشنگی یه... نه؟» ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

و بازاینبارهم خطاب به د خترک حتما : « های همسا یه! » و حالابرای دخترک ــ که هنوز حتما هما نطوردراز کشیده روی صندلی اش آنسوی ِ استخرــ دست تکان می دهد: « های! واقعا زیباست خلاصه همه چیز امروز... هم آفتاب و هم آب وآره همه همه چیز!» حتماهموست که پاسخ داده. برمی گردم. بله دخترک بوده ، که حالادارد با دست ِ راستش برای پروانه دست تکان می دهد و بادست دیگر از لیوانش می نوشد. "کوفت ات باشه"ی دیگری می گوید پروانه.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

باز برمی گردم طرفش:ه
ه« ازمن گذشته عشق ِ من ...»ه

و راه می افتم طرف ِ صندلی ام. پروانه هم می رَود تا بنشیند پـُشت ِ فرمان ِ ما شینش. باز دست تکان می دهد برای من و دخترک وبا همان لبخند ِ درگوشه ی لبانش، ماشین را ازپار کینگ جلو ِ دفتر ِمجتمع درمی آ وَرَ د .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

روی میز ِ کنار دست دخترک، دو لیوان پلا ستیکی ِ بز ر گ ِ پـپسی ست که، او ُتویشان آبجوریخته: یکی هنوز لبریزاز ََکف؛ امّا حالا او آن دیگری را برمی دارد تا،آخرین جرعه اش را یکـنـَفـَس َسر ِبکِشد. من هم قهوه ی از دهن افتاده ام را مّزه مّزه می کنم تا سیگاری بگیرانم. بسته ی سیگار وفند کم را بر می دارم بروم ُدورترـــ مبادا دود ِ سیگارم دخترک را بیازارد؛ ا ّما او جَـلد می پَــَّرد ازجایش. و:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه « اگه اضا فه دارین یکی هم به من بد ین لطفا... من " لیسا" هستم . نگران نباشین... امروز روز مَنه! تنهایی جشن گرفتم... اضافه دارین اگه...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

و بعد باز:ه

ه« نگران نباشین! از امروز دیگه خودم، هم می تونم سیگار بخرم هم آبجو و... خلا صه آره، باید بالاخره یه روزی هم می اومد که لیساهم بیست و یکساله بشه. خلاصه... آ ره...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

سیگاری بر می دارد. برگردد و بازروی صندلی اش ِولـُـو می شود . ه

کبریت دارد خودش. من هم دراز می ِکشم رویِ صندلی ام وسیگارم رامی گیرانم. بازهمان موسیقی وصدا تکرار شده ــ همان " بـِبی بـُـلـُو".ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
آیا این آوازه خوان، دارد خطا ب به ِِکه می خوانـَـد؟ خود ش یاکوچولوی آبی اش، یا کی؟ که من در ذهن، اینطورمی شنوَمش:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه "همین حالا باید بروی، چیزهایی را برداری که فکرمی کنی، نیازشان برایت ماندنی ترست. اماهرآنچه رامی خواهی نگه داری بهترست زود بقاپی..."ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

لیسا می گوید:ه

ه « راست می گفت واقعا روز ِ قشنگی یه... آره َاگه بخصوص َا گه یه کم هم آدم آره مست شده باشه وهنوزهم ظهر نشده باشه ولیسا هم بخوا د جشن بگیره...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
هیچ کس ِ دیگر، این ُدوروبـَـر نیست. پس اودارد با من حرف می زند؛ اّما به رو به رویش خیر ه ست؟ هنوز صد ای ساز دهنی می آید و لیسا باهمان سیگار ِ لای انگشتان، همراه صدای موسیقی دارد دسته ی صندلی اش را می نوازَد باز. لیوان قهوه ام را که برمی دارم، سرش را می گردانـَد طرف ِ من و می پرسد بالاخره :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه « با یه "هاینکن "چطورین؟»ه

صد اهنوز می خوانـَد:" همه ی ملوا نا ن ِ دریا زده ات، برای برگشتن به سوی ِ خانه باد بان بر افراشته اند... عا شقی هم که ازدر ِ خانه ات بیرو ن آمد همه ی پتوها یش را برداشته ازروی زمین. قالی هم دارد حرکت می کند..."ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

راستی با یه هاینکن چطورم؟ چطورم راستی ؟ه
ه « نه ممنون.»ه

لیوان لبریزرا نشان می دهد. همانطوردراز کشیده، وسرش روی پشتی ِ صندلی ست وبا لذ ّت حلقه های دود را با نگاهش تعقیب می کند:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« نگران نباشین!» ه

آیااین چند مین بارست که" نگران نباشین" به من گفته؟ منتها این بار، لیسا سرش را ازپشتی ِ صندلی اش برداشته تا زیپ ساکِ ورزشی ای را باز کنَد که پُر ِ قوطیهای هاینکن ست زیر ِ میز. و وقتی من می گویم باز" نه ممنون"، می پرسد:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« آخه، پس من چطوری با ید هـِـی ازشماسیگاربخوا م؟»ه

ازلای ِخرت و ِپــرتهای کیف ِهمراهم، من هم یک بسته ی "مالبرو" در می آ ورم و می گذ ارم روی میز، کنار ِ دیکشنری و مجموعه قصه های"چارلز بوکوفسکی ام ـــ همین " هات وا ِتر میُوزیک":ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« مـُهم نیست اصلا. نگران نبا شین اصلا ...»ه

هر دو می خند یم و باز خیره می شویم به روبه رویمان .ه

صف ِ اطلسی های سفید وبنفش از اینجا واز اینسوی ِ استخر، هم آرامش و صفا را آوازمی دهند و هم یکجورنظم راکه طبیعی ِ طبیعی ست و نه انگار ست که دست ِ باغبانی لــَـنگ، هرهفته آنها را پیرا ییده. و برای همسا یگی بااین تما شا وطولا نی ترکردن ِ ذوق ِ این کشف، آ یاباید اند کی مست شد ونوای ِ این ساز دهنی را در ذهن، به موازات لذ ت ِ ناشی از این ذوق تداوم بخشید؟ تا بعد تازه، مثلا آ ن دو باغچه را یافت که در دو طرف ِ در ِ وُرودی دفتر ِ ساختمان، ودرارتفاع ِ نیم متری سنگفرش، از دل دیوار انگارشکفته در بستری ازپتوی سبزه وچمن، و قاب َپهن ِ مستطیلی یکدست سفید از اطلسی، که برزمینه اش مربعهای پیرایش شده ی بنفش پراکنید ه باشند ــ دراین دو باغچه ی قرینه؟ وبالای باغچه ها و دُورا ُدور ِ سرسرا و اتاقها و دفتر ِ مدیره ی ساختمان را این پنجره های قــَـّدی، با شیشه های بـَرّ اق وتمیز در بـَـر گرفته با شد؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

نوای ِ سازدهنی وباز صدا:ه

ه"حواد ث ِ مهم ِ زندگی ِ گذشته ات را پشت ِ سربگذار... مرد گانی را که باقی گذاشته ای فراموش کن، آنها ُترا دنبال نمی کنند... کبریتی جدید روشن کن و ُبرو ودوباره از اّول شروع کن... و حالا کار از کار گذشته ... "ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« بـِـبی بـُـلـُـو... »ه

حالا دسته ای زنبور ِ طلا یی ازُپشت ِ سر ِ ما می آیند واز میان ِ میز و صندلی های کنار ِ من ولیسا می گذرند وچند لحظه، با فاصله ای اندک با سطحِ آب ِ استخر، همد یگررا درطول وعرضِ استخر، بازی می دهند تا خودشان رابرسا نند بالای ِآن دوباغچه ی روبه رومان وتا وصف ِ اطلسیها کاملتر شود انگار و بعد، لیسا سیگار ِ دیگری بر دارد از روی میزــ بی که بپرسد. و کبریتی ِبکـِـشد که روشن نمی شود وباز یکی دیگر ِبکِشد وسومی روشن شود وبعد هم بپرسد:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه« دید ین شما هم؟ عجیب نیس راستی... اونهم درست امروز؟ درست باید همین حالا سرو ََکله شان پیدا می شد، واقعا امروز این زنبورهای من؟»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
و، در حلقه حلقه های دود و درآفتاب ِ روبه رو، زنبورها بالای اطلسیها، درتلاء لو ِ شیشه ی پنجره ی دفتر ِ مد یره ی مجتمع، ابریشم می ریسند.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
می گویم: « خـُـب عجیب نیس واقعا که، "گلناز "ِ من هم بیست و یکساله شده باشه اونهم دُرست امروز؟»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« اون خانومه؟»ه
ه« کی؟»
لیسا می گوید:« همون که می گفت امروز روز ِ قشنگی یه؟»ه
برایش تو ضیح می دهم، پروانه همسرم ست و گُلی دخترمان.ه

برمی گردد طرفم ودستش رامی آورَد جلوــ همانطورکه آرنجش بردسته ی صندلی اش ست:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« لیسا ست اسمم.»ه

نه، پس یادش نیست، همین چند دقیقه ی پیش، اسمش را گفته بوده به من.ه
ه« اسم ِ منم بابکه. شش هفته ی پیش هم، پنجاه و سه سالم تمـــو م شد. »ه
صندلی ام را به اونزدیکترمی کنم ودستش رامی فشارم.ه

می خندد و سفیدی ِ َرج ِ دندانهایش را به رُخ می کِشد. عینکش را بر می دارد و باهمان عینک ِ در دست، صورت ِ مرا نشان می دهد:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه« پروانه یا دخترتان چرا نمی گن به شما، که اگه سبیلها تون رو بتراشین، با این ردیف دندانهای سفید و سالم، شرط می بندم بیست سال جوانتر شین. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

باز خیره می شود به روبه رو، وجایی که" کریستین "حالا دارد دردرونِ دفترش، کــِـرکـِـره ی رو به ما را می کـِشد بالا. ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

در سایه روشن هایی که آفتاب، با حرکت ِ آرام ِ سایه ی درخته ای دُور و بـَر ساخته و در میان برق ِ الماسگو نِ شیشه ی پنجره های دفتر ِ کریستین، زنبورها ِهــی دیدارمی شوند و ِِهـی نادیدارمی آیند. وانگار در آسمانِ بالای اطلسی ها، ِهــی سوزن های باریکی از نقره، در آفتاب ُسو ُسو می زنند.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

لیسا می پرسد:« نکنه می خواین بگین" ساین "ِ دختر ِ شما هم زنبوره؟» ه
و بازمی خندد واینباربلند تر وعینکش را روی بینی اش جابه جا می کند. ه
ه« نه! اون پروانه دوست داره. پروانه های سفید رو.» ه
لیسا می پرسد:« تـَتــُویش رو هم گرفته مثل ِ من؟ ه» ه

منظورش حتما خالکوبی ِ زنبوری ست که، من هنوز ندیده ام. توضیح می دهم که: نه، ُگلی ِ ما اّما رویِ جلد ِ تلفن ِهمراه، دفتر و دستک ِ کالجش، رویِ روبالشتی هاش، جاجای آ ینه ی قّدی ِ اتاق و حمام و حتّا درپوش ِ توالتش هم، عکسبـَرگردان هایی از پروانه های کوچـــک و بزرگ، و البته سفید چسبانده. و دیوارهای اتاقش هم، پوشیده ی پروانه هایی ست که خودش از پارچه و ُتور ساخته.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

حالا کریستین پنجره ی دفترش را می گشاید: « های بابک! چه روز ِ قشنگی یه... نه لیسا؟ ضمنا بابک، پروانه امروز صبح، چقدر موهاش ُخوشرنگ شده بود. به خودشم گفتم. از آفتاب لذّ ت ببرین. باشه؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

منتظر جواب نمی شود و پنجره اش را می بندد. ه
لیسا می پرسد:« شرط می بندم ایرانی باشین؟ عجیب نیس راستی اونهم درست امروز؟ » ه

دارد هنوز روبه رویش را نگاه می کند. می گویمش که، آیا ایرانی ام، چون" تی اچ " شما را نمی توانم" ث " تلفظ کنم و یا...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه« نه، اولین دوست پسرم اسمش بابک بود... می دونین که، اینجا پُـر ِ ایرانی یه... خلا صه آره. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
حالا دست می کند واز زیر ِ میزش، یک قوطی ِ بزرگ ِ هاینکن درمی آ وَرَد، بازش می کند و سر می کـِشد لاجرعه. بعد، برمی خیزد و می آید واز بسته سیگارِ روی میز ِ من، سیگاری می کـِشد بیرون« زنبور یعنی زن ِ بور!» ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه

لیسا، وقتی شگفت زد گی ِ مرا می بیند، می گوید که، نه! بابکش فقط همین یک عبارت را به فارسی یادش داده بوده. باز هم کبریت اّولی که کشیده روشن نمی شود .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« راستی چرا با من همپیاله نمی شین؟ ما باهم دوستیم د یگه، مگه نه؟» ه
ه« چن وقتی یه که، مثلا َترک کردم . » ه
می پر سد:« یعنی فکر می کنین برا همیشه؟» ه
ه« نه! معلو مه که نه!» ه

وبعد می گویم، آن پسرعمه ی بزرگترم، همیشه می گفت که َتر ک می کند به این امید که، وقتی برمی گردد، باز لذّت و نشئه ی مستی ِ دیدار ِ اوّلش را تکرار کند.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

می خندد لیسا:« خـُـب َترک کردن هایش چقدرطول می کشید؟» ه

ه« هر دفه فرق می کرد. مثلا ده روز، مثلا دوماه... البته بار ِ آخرش بیشترازسه سال طول کشید ــ یعنی، تایک ماه پیش از... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« خـُـب خلاصه پس، چی می شد که بازشروع می کرد؟» ه
می گویم:« نمی دونم. خودش می گفت هروقت روزش ِبرسه...» ه

و توضیحش می دهم، مرا که حتما، و او را هم احتمالا، روزی همین" ذوق ِ باده خواهد کـُشت "ــ همچون آن پسرعمه ی من. و برمی خیزم تا برایش فند کم را روشن کنم.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
می پرسد:« آره خلاصه... خـُب، دربعد از ظهری به این قشنگی،فکرنمی کنین هنوز، و مثلا همین حالا، روز ِ شما هم رسیده باشه؟ می بینین که هنوز خیلی داریم.»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
به ساک ِ زیرِ میزش اشاره می کند. بعد،همانطور َنرم َنرم ورقص رقصان جلو می رود، می نشیند لب استـخر و پاهایش را درونِ آب، بالا و پایین می بـَرَد. قوطی هاینکن اش را گذاشته کنارش و دود ِ سیگارش را حلقه حلقه به آسمان می فرستد. حالابرشانه ی چپش آن زنبور ِ زردی را می بینم که در متنی آسمانی رنگ خالکوبی شده.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه" بـِبی بـُـلـُو ..." باز. ه

پس، این کریستین ست که دستگاهِ پخشِ صوت را روشن کرده. اینبار نوای سازدهنی را تـِپ تـِپه ای می شکند که، حتما صدای توپ ِ تنیس ِ دختربچه ی هشت نـُه ساله ی همسایه ی طبقه ی پایین آپارتمانمان ست باز. دُرست ست. خودش ست که دارد تـِپ تـِپ زنان به نرده های استخر نزدیک می شود. وقتی دراتاقم هم هستم، اغلب این تـِپ تـِپه را می شنوم، بی که دیدار باشد ــ حضورِ این دختربچه. از صبح ِ اول ِ صبح، تاغروب ِ آفتاب. تـِپ تـِپ. و باز... فقط راه م ی روَد در محوطه ی محصور ِ مجتمع و هـِـی این توپ ِ تنیس را می زند زمین و یکی دوقدم جلوتر، ازهوا می گیرد و باز... خارجی ست او هم. خواهر ِ بزرگترش را دیده ام چند بار که، دُورا دُور مواظبِ اوست و گهگداری هم به اسپانیولی، او را به مهربانی مخاطب قرارمی دهد وموهایش را می نوازَد ــ انگار که، تارهای" هارپ"ی را در خیال. اّما تا حالا نشنیده ام دختربچه کلامی حرف بزند. شاید انگلیسی نمی داند. سلام یا خوش و ِبش های مرا هم همیشه، فقط با مکثی در تـِـپ تـِـپه هایش، و با نگاهی گـُـنگ وبعضی وقت ها، فقط با لمحه لبخنده ای محو، پاسخ داده و باز کارش را از سر گرفته. مثلِ همین امرز صبح ، که دیده بودمش وقتی داشتم می آمدم کنارِ استخرو پروانه هم، تازه از من جدا شده بود تا برَوَد ماشینش را ازپارکینگمان درآ وَرَد وبیاورَد بگذارد ُتوی پارگینگ جلو ِ دفترِ مجتمع، وخودش برَود به دیدار کریستین برای پرداخت اجاره ی خانه.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
دختربچه، حالارسیده به نزدیکی های باریکه چمن هایی که بین ِ نرده های استخر و سنگفرش محوطه، فاصله انداخته. لیسا برمی گردد سوی من: « شرط می بند م ایرانی باشین بابک!» ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

دارد شوخی می کند، یا مستی حالا دیگر راستی راستی کار ِ خودش را کرده؟ ه

وبعد باز، مفهوم ِ یکی دیگرازهمان جملاتی را که پیشترگفته بود، به ُلونی دیگر، تکرارمی کند: « شرط می بندم اگه بتراشین این سبیل ها رو... » ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

و به آرامی می لغزد توی آب. دختر بچه، حالاهمانطور ایستاده روی چمن و به نرده های سـَمت راستِ من تکیه داده و دارد لیسا را نگاه می کند که، دست هایش را کاسه کرده و دارد خودش را به ما می رسانـَد. در دست هایش چند جرعه آب ِ استخرهنوز باقی مانده که، یک زنبورِ طلایی ِ کوچک دارد درآن دست وپا می زند. دختربچه می خندد. لیسا دست هایش رامی گیرد جلو ِ او. او هم، یک دستش را از لای نرده می آوَرَد ُتو و به آرامی می َزند پشت ِ دست های لیسا. زنبور می ُا فتد روی یک لنگه دمپایی ِ لیسا وشروع می کند به تقلا برای گشودن ِ بال های خیسش. بعد دیگر، دختربچه از باریکه ی چمن گذشته وبرسنگفرش ایستاده ــ باز باهمان لبخنده ی محو و نگاه ِ گـُنگ و خیره به لیسا. لیسا هم می خند د. و باز خطاب ِ به من:« می دونین من اصلا از سبیل... آ ره ... اصلا چه ربطی داره ... آره خلاصه به من.»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
سیگار دیگری می گیراند و راه می ُافتد برَود آبجویش را بردارد از لبه ی استخر. برمی گردد و باز درازمی کـِشد روی صندلی اش. اّما دَمـی بعد، برمی خیزد تا چتر ِ آفتابی را به دلخواه ، بالای صندلی اش میزان کند. بعد هم، بی که بپرسد، چتر ِ بالای میز ِ مرا هم طوری تنظیم می کند که، ناگهان باز آن رایحه ای برمن می وَزَد که امروزصبح هم، آنقدر یادآوَریش دلپذیر بود. تکرار اشاره های لیسا، وهمزمانی ِ تکرا ر ِ َوزش ِِ این رایحه، سؤالی رابه ذهنم متبادرمی کند: راستی اگرلیسا هم، از راز ِ چرا یی ِ اینطور سفید وبه قاعده رد یف بودن ِ دندانهای من آگاه بود، آیا باز هم توصیه ام می کرد تا سبیل هایم رابتراشم؟ پروانه می داند این راز را، چه که امروز صبح هم، یادش بود د ندان های من دیگر، توان ِ گاز زدنِ هـُـلـُوهای خوش آب و رنگ واینطور ِسفت را ندارند که، لیسا را به میوه ی محبوب ِ من تشبیه کرده بود.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
لیسا باز رفته و با یک قوطی ِ جدید، نشسته لب ِ استخر وهمانطورسرخوش، دارد پاهایش را درآب بالاو پایین می بـَرد و دود ِ سیگارش را حلقه حلقه می کند .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
برمی خیزم، می روم و می ایستم کنارش. برگ های خشکی را که بر سطحِ آب شناورند، نشانش می دهم. نمی دانم حرفم را خواهد فهمید یانه؟ اّما برایش توضیح می دهم که: راستش سالهاست خودم هم آنقدرها مطمئن نیستم کجایی ام. آره ، می دانم اینجایی نیستم. همه جایی هم همینطور. و بعد، باز به برگ ها اشاره می کنم:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
ه« می دونین لیسا راستی؟ برگ های خشک، همینطوری نمی افتند توی آب. اول، می ُفتند پایین روی سنگفرش ِ کناره ی استخر یا مثلا روی این میزها یا تسمه ی صندلی ها...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
لیسا سرش رامی گردانـَد بالا و پرسشگرانه، بر َانداَزم می کند و بعد به صفحه ی شیشه ای میزها وسنگفرش نگاه می کند. عینکش را می گذارد کنار ِ"هاینکن"اش. پـُـک ِِعمیقی به سیگارش می َزنَد وباز، خیره می شود به سطح فیروزه ی آب:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« ... وبعد این بادست که آرام آرام می سـُراندشان بر آب ِ این کناره های استخر...» ه

لیسا می پرسد:« خـُـب بعد ش؟ راستی چرا نمی شینین؟» ه

ه« و بعدش، مثلا دو برگ یا برگچه ی خشک رو می بینی که شدن، مثلا قایق ِ دو زنبور، وبعد ترش دیگر زنبورهارو نمی بینی...شاید همون برگ ها، شدن تابوت ِ زنبورهات. فقط برگ ها رومی بینی که قاطی ِ برگ های دیگه می شن اون وسط استخر، و...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

لیسا می گوید:« آره خلاصه و اصلا چرا که نه؟ شاید هم راست می گین شما.» ه

ه« اّما می دونی لیسا؟ من نمی دونم چی هس... باد، نسیم یا چی هس که، یه دفه برگ هارومی ِکشه اون وسطِ آب واون ها رو وا می داره به چرخیدن ِ وسط ِآب ِ همین استخر...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه« نه! من هم نمی د ونم راستش. » ه
و ناگهان می َپــَّرد ازجایش و می دود طر ف ِ دوش و دستشویی های آنسوی استخر. ه

و از این جا، دیواره های استخر، فقط عـُمق ِ آب را نشان می دهد: سه فوت، چهارفوت، بعد وسط ِ استخر، پنج... و باز پنج، چهار، و... سه . همین. اّما طول ِ استخرپس چی؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
وقتی پروانه می گفت:" بابی از دخترت چن بارپرسده، مگه بابات می خواد خودش روبکُشه، که اینطوری می نوشه؟ " من فقط، با کلمه های" طول"، "عرض" و" ُعمق ِ" عُمر با او شوخی می کردم. َمست هم که می شد م، بلند بلند اززبا ن شعرِ نیما، می خواندم:"من دلم سخت گرفته است..." وفقط هم، همین مصرع را ِهی تکرار می کردم، تابالاخره پروانه، بپرسد: بَس می کنی یا نه؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
لیسا آنسوی استخر ایستاده روبه روی من، ودارد آب ِ موهای حالاد سته کرده اش رامی گیرد که، می رسندآن پسربچه های ده / دوازده ساله. دست ِ یکی شان یک توپ پلاستیکی ِ قرمزست. دارند بلند بلند باهم، به اسپا نیولی حرف می زنند. معلوم ست کلید وُرودی ِ استخررا ندارند که، لیسا برمی گردد ودر رابرایشان، خوش وبـِـش کنان بازمی کند. وقتی رسیده نرسیده، هرپنج تایی شان می پـَّرند ُتوی آب وسروصدایشان بلند می شود، یادم می آید:" بازآپا چیها!"ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
بعد ازظهرهایی که با پروانه خانه هستیم، سر وصدای همینها ست که خلوت ِ اورا بـه هم می َزنَد. واوهم خطابِ به من داد می َزنــَد:" بازآپاچیها!" امروزصبح وقتی، وقت ِ خوردنِ صبحانه، تِِپ تـِپه های دختر َبچـِهَک شروع شد، پروانه یادآوری ام کرد، امروز همان روزی ست که قرار ست بیا یند ُموکتهای خانه را بشویند، واگر این تــِپ تــِپه هاهم نبا شد، باز بهترست بین ساعت ِ نـُه صبح تا چهار وپنج ِ عصر، که مو کتها خشک خواهد شد، کسی خانه نباشد. وتوضیح داده بود که، دلش می خواسته این موکتها که، پـُراز لکه های شراب، واکس و سُسهای رنگارنگ ست، برای بخصوص امشب، که گـُـلی مهمانی دارد، تــَر وتمیز باشد. من هم گفته بودمش که، پس من هم می روم بنشینم کنار ِ این استخرو" جـَکـُوزی" ای که هرماه، این همه هم پول بابتش از ما می گیرند. پر وانه گفته بود : « ِا ِا چه خوب شد یادم ُا فتاد. منم باید ِِبرَم یه سر دفتر، چک ِ کرایه خونه رو ِبد َم به کریستین.»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
واینطوری ها شده بود که، وقتی پروانه خواست راهی شود، من هم با او همراه شدم ــ با مایویی برتن؛ حوله ای بردوش؛ و بسته ی سیگار و فندکی در یک دست و لیوان ِ قهوه ای در دست ِ دیگر. و بند ِ کیفی را هم برشانه انداختم که، محتوی ِ بطری آب بود ویک بسته ی نو ِ سیگار ومجموعه قصه نویسنده ای که، تازگی ها داشتم نوشته هایش رامی خواندم، و د dیکشنری کامپیوتری ام .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
برمی گردم سر ِ میزم تا خـِـرت و پـِـرت هایم را جمع وجُور کنم. بعد، یک سیگارهم از سیگارهای لیسا برمی دارم : تولد ِ تو هم مبارک باشد لیسا، که دریک چنین روزی بیست ویکساله شدی!ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

وقتی می خواهم در استخرراباز کنم، لیسا داد می َزنـَد: « راستی شنا هم، آره ... دوست نداشتین؟» ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

برمی گردم، نگاهش می کنم. همانطورنشسته بر لبه ی استخر، با همان دستی که دسته ی عینکش را گرفته، برایم دست تکان می دهد. من هم با انگشت اشاره ی دستِ راستم، روی سبیل هایم را می پوشانم و با د ستِ دیگرم برایش دست تکان می دهم. َقه قاه می خند د لیسا.عینکش را می گذارَد برلبه ی استخر، وبعد اینبار، با هردودستش یرایم دست تکان می دهد و می پـَّرَد توی آب برای قاپیدن ِ توپ ِ آپاچی ها.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
درحاشیه ی خیابانکی که از استخر، به خانه ام می رسا ََند، باهرنرمه نسیمی، یک شاخه بابرگ ها یش، انگار سربرشانه ی شاخسار دوّمی می گذارَد، و با نرمه نسیم بعدی، شاخه ی دوّمی سربرشانه ی اولی. وبعد، اینها فُوجی کلاغ اند که با غارغارشان، معلوم نیست سر در پی ِ هم گذاشته اند یا خورشیدی که حالا دیگر، هرچند از پـُـرتابی ِ جانش کاسته شده؛ اما همچنان ــ وهر چند کـَـمجان ــ هنوز گرما بخش ست.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
در ِ آپارتمان مان را که باز می کنم، نـَرمای احساس ِ آن عطر ِ قدیمی ِ صابون های خانه ی کود کی، مَشامم را می نـَوازَد. کیف وحوله ی همراهم را زیر ِ جا رختی وهمان دَ م ِ در ِ خانه رها می کنم و می روم به قفس ِ پروانه های مصنوعی. جلو ِآینه ی َقدّی ِ گلنازمی ایستم وبه اَدای خندیدن، لبانم را ازهم می گشایم. نه! نمی دانم میان ِ لبان یا در دهانم در جستجوی چه هستم. اما بعد، در پایین ِ قاب ِ چوبی ِ آینه، عکسی ازپدرو کودکی ِ خودم را کشف می کنم که، بر اساس ِ نوشته ای که آقاجون با خط خودش زیر عکس نوشته، عکس چهل وشش سال و چهارماه پیش، و درعکاسخانه ی" شرق ِِ " اصفهان برداشته شده ست. در عکس، آقا جون مرا درآغوش دارد و من هم انگشتِ َشستِ دستِ راستِ اورا ِسـفت چسبیده ام. َفرق ِ موهای هردو مان از طرف چپ باز شده و هردو هم داریم، عین ِ هم تویِ دوربین می خندیم. و َرج ِ دند ان های آقاجون درزیر ِ سبیل ها یی که اکنون، بالای لبانِ بنفش ِمن نقاشی شده، سفید و به قاعده ردیف شده می درخشد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه
راستی! این گلناز ِ ما، کجا و ِکی این عکسی را یافته که انگار، قرن ها ــ بله حتما قرن هاــ ست فراموشمان انگارشده بوده.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

تحریر ِ نخست : اکتبر ِ دوهزار وچهار / جنوب کالیفرنیا
این تحریــــــر : فوریه ی دوهزار وپنج / جنوب کالیفرنیا



________

My Dear Country - Norah Jones / Not Too Late (2007)

________________________