Pegah Ahmadi
____________
_______________پگاه احمدی
فقط تن
ات تقواست
جهاد کن که اصابت
کنیم
کسی نیامد از ترمیم ِ
نفت
و من دهان ندارم
لای گله های اسب
بگذارم
اما پیشانی ام پر از
نفَس شده است
کمانچه در طیران ام
بکش
تو تا نفس، فیروزه ای
و من ، تمام ِ روز
از بال ِ سینه ای که
هوا را بُرید و بند آمد،
پشت ِ آینه ، دیوانه
ام
وَ رو به آینه دیوانه
ام
و هیچ جایی نیست
فرق سرم نشکافد
ببین کجای منی
که بال می گیرم
روی سقف ِ
نستعلیق
ببین کجای منی
که گیجگاهم
کمانچه می شکند
کدام سر را چسبانده
ای به این پرگار
که روز، نمی ایستد
کدام تن را، خالی گذاشتی
که باید از حلق ام،
درزهای زلزله بیرون کشید؟
در این جهنم ، فقط تن
ات تقواست
که گردن ام به خطر می
رود
و در تکان هایم
تیرآهنی مدام به ته
می رسد
شبی که تیر ماند پشت
ِ تقلا
ساعت تمام عقربه هایش
را پراند
یادش به خیر خون
در برجی که قلب تهران
را با نفت می زدیم
یادش به خیر تیغ
وقتی تمشک می پاشید
ای فاتح ِ تبر!
برای یک تشدید در
انفجار
برای یک شدت که غرق ِ
سیمان بود
برای لاشه ای که نفس
تنگی اش هوا می ساخت
جهاد کن که اصابت
کنیم
هوا پس ِ خون است
وَ خانه ام یک در، در
میدان ِ دود
که دید ندارد وَ در
گلو مثل ِ گلوله عقب می رود.
1 comment:
Mesle tamaame she'rhaaye Pegah Ahmadi ta'sir gozaar bood o daaraaye zabaan e khaase ash'aare oo.
Post a Comment