Pegah Ahmadi

______________ 

پگاه احمدی
______

مکتوم 

 از آینه خرزهره می زند بیرون، وقتی به یاد نمی آورم

زبان چگونه می پاشید، لای درزها وُ بتُن ها؟

چگونه آن کبودی ها که انقلاب نکردند

به رُخ ندادن، آغشته بود

چگونه بنویسم

به تو که لاله های ات رفته تا گریبان ات

وَ گیجگاهت هنوز شهیدت می کند

به روز که ظلم است

به فرق ِ سر که ظهور نمی کرد

به سینه ای که دیگر زیتون نداشت وَ زانوانش درون ِ زلزله جا مانده بود

ببین چگونه صدای خروس، نُک ِ تیز ِ باد

تیغ بر زندگی می اندازد

وَ حافظه ی کوره های بی تورات

از استخوان ِ قبرهای یهودی پُر است

و عشق

با قفل های قلابی به قلبِ پُل بسته ست

چگونه بنویسم

از آن زنی که گلویش، وخامت ِ صلح است

وَ انفجار ِ تن اش

لتّه های در ِ تنگ را غرق ِ نی لبک کرده ست

 بر قلبم بایست!

انگار، آمده ام بر دیواره های غار نبوّت کنم

  وَ با کمانچه ای بر الواح ِ مرگ، فرود بیایم.

__________________