Sheida Mohammadi

_____________

شیدا محمدی

______________

ناخن های قرمز من در کاغذ

دانه های برف
روی ِ این جای ِ خالی ِ چروکیده ی ِ تو
چه اتاق کرختی !ه

و در که دیر دیر پلک می زند

واین تختخواب دو نفره
هوم م م م م که حتی حال ندارد برگردد
و تار عنکبوت را از گوشه نگاهم بتاراند.ه


دانه های برف
مثل حرف های بیات من
مثل برف هایی که همین حالا دارد می بارد
همین حالا که چه کج
چه کج
ادای صدایم را در می آورد

ه" ... الو ...پیراهن قرمز مسخره ات را پوشیدی؟ با توام، مگه کری؟ چرا هر وقت حرف می زنم...الو...با توام...چرا زنگ نمی زنی؟ نه، دروغ نگو! قرار بود امروز همدیگه رو...الو...قطع و وصل می شی...نه. می خواستم بگم دلم برات تنگ شده...آخه که چی غروب های یکشنبه دلگیره؟ چرا حرف رو عوض می کنی؟ الو...می گم پس من چی؟ تو که تازه از سفر برگشتی..ها؟..الو می گم پس من چی؟ ..." ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

نفس های بریده بریده اتاق
گلوی کبود در
حالا باید دیوارها جیغ بکشند
حالا باید دیوارها جیغ بکشند.ه

دسامبر 2007

_______________