Minoo Nosrat
من از برهوت خاک بر می دارم
تو دشت را به نگاه می بندی
قمر ی های من
فضانورد شده اند
قنات تو
قمقمه ی دهان ابر
بگو پرده ها را بیندازند
نقش های ما لو رفته
روی این نیمکت سنگی
قرنهاست که جز روسپیان کسی نمی خوابد
سایه ام
از این دراز تر نمی شود
با سوخته ی صورت ات
دخترکی نابالغ
می خواهد از جرم اندوهش بکاهد
باور کن
اعتیاد نام دیگر دوست داشتن است
______________
No comments:
Post a Comment