Reza Maghsadi

____________

رضا مقصدی

________________

ه"با کشورم چه رفته ست"*ه

به خاطره ی چاک چاک سعید سلطانپور

هم اینک، سیمای صمیمی ِ سعید سلطانپور پیش چشم من است. امواج انسانی، در خیابان جام جم تهران اورا در حلقه ی مهربانش فرا گرفته است. قامت بلند وُ سپیدی موی وُ سیاهی ِ لباسش از دور دیده می شود. در میان ِ هیجان ِ جان های شوریده – آرام وُ آهسته – با لبخندی کم رنگ به پیش می آید. گهگاه – با مکثی کوتاه – سرش رابه سمت ِ سئوالی برمی گردا َند. سیلاب ِ جمعیت – دمبدم – سرریز می کند. مردم او را چونان نگینی در میان گرفته اند.ه ه ههه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ههه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ههه هه

از میان شاعران مشروطه شاید تنها عارف قزوینی از چنین حمایتی بهره مند است.هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

سر انجام، جمعیت راه باز می کند. سعید – شور انگیز و حماسه وار – در نم نم ِ نوازشهای نازک ِ باران ِ شبانگاهی و در میان ِ کف زدن های دنباله دار به پشت ِ"تریبون انستیتو گوته" راه می یابد. به یقین می داند: «تنها صداست که می مانَد». آنگاه آرام و آهسته می خوانَد :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ههه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ههه هه هه هه ه ه ههه هه

دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند
پنهان خورید باده، که تعزیر می کنند

سپس شوریده وُ شعله ور فریاد می کشد : (با کشورم چه رفته ست)ه

دیری نمی گذرد در سال شصت در شب ِ دامادیش به دام ِ جانیان ِ تازه از راه رسیده می افتد و در اندک مدتی صدای سپیدش سوراخ سوراخ می شود و از بلندای ِ خود، فرومی افتد. اما نمی میرد. خانه به خانه. سینه به سینه. مرز به مرز، قد، راست می کند.اکنون همین جاست. در درون ِ خون ِ ماست.بالنده تر وُ شکوفاتر، مرا. ترا. مارا به نام می خوانَد. ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

صدا در صدایش می دهم وُ می خوانم:ه

ه"باکشورم چه رفته ست"ه

آغاز ِ خاطرات ِ من از توست
آواز ِ غمگنانه ی این دل، نیز.ه
دیشب که در گلوی گیاه ِ من
بار ِ دگر صدای تو گل داد
دانستم:ه
تا خاک ِ من
از زخم ِ دیر ساله ی اهریمن
خنیاگر ِ خزان ِ درخت است
من، همصدای سبز ِ تو خواهم ماند.ه


بگذار بر دریچه ی تاریکم
آهنگ ِ ماه نباشد.ه
بگذار چشمه ام
از سنگلاخ ِ تیره ی اندوه بگذرد.ه
شادابی ِ شکوفه ی آن آرزوی دور
رؤیای نازنین ِ مرا رنگ می زند.ه


هر جا پرنده ای
دلخسته ی کرشمه ی باغ است
هر جا دلی
پژواک ِ تابناک ِ چراغ است
هرجا سپیده ای
پیغام ِ روسفیدی ِ روز است
آواز ِ ارغوان ِ تو جاری ست.ه

در جاری ِ همیشه ی آن جویبار نور
جان ِ من وُ جوانه ی شاداب ِ تو یکی ست.ه

دیشب ترا دوباره صدا کردم
یعنی:ه
تاریکی ِ کرانه ی ما را، ستاره وار!ه
بار ِ دگر ترانه ی شفاف ِ تو شکست.ه
وقتی که از بلندی ِ جانت
فریاد برکشیدی:ه
"با کشورم چه رفته ست!"**ه

____________

ه* کانون نویسندگان ایران( درتبعید) در شانزدهم آبان ماه 1376 جشنواره ی سی امین سال تأ سیس کانون نویسندگان ایران رادر کلن( آلمان) برگزار کرد. این شعر و نوشته در آنجا خوانده شد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

ه** سطری از شعر سعید سلطانپور

___________