Fariba Sedighim

______________

Jacques-André Boiffard - Fontaine, 1929
____________

فریبا صدیقیم

اگر این خوابهای هولناک بگذارند

و حافظه و یادها به من خیانت کنند

دیگر مجبور نیستم 

لابلای صفی که از خیابان می­گذرد

شاهد تششیع جنازه­ی خودم باشم

*

دروغ گفته بودند که بازی برد و باخت دارد

قلبهایمان را وسط گذاشتیم

قاب انداختیم

و هر دو باختیم

**

مثل خوابهایمان

همیشه کفش­هایمان را گم می­کنیم

و جوراب­هایمان را هم

و باور نمی­کنیم

که ما خود گم می­شویم روزی

برای جوراب­ها و کفش­هایمان

***

مثل مزه­ی شیر ولرم

فراموش می­شوی در اشتهایم

حبابها که رویت را بپوشانند

دورت ریخته­ام

**

همیشه برای تعقیب کننده دیواری هست

          که پشت آن پنهان شود

اما برای تعقیب شونده زمین

                                 تله­ای است بزرگ

                                         بی هیچ دیواری

___

Fariba Sedighim

____________________ 

Tamara Rojo and Guillaume Côté in Strictly Gershwin
_________

فریبا صدیقیم

طوفان که رد می­شود

     طوفان که  از لبه­های تیز من عبور می­کند  

                            عینکم نقاش می­شود

                            سفید را از پیری­ام می­ دزدد

                             و امشبِ سرخی را به موهایم وعده می­دهد

طوفان که می­گذرد

دریا و ماهی­ هایش در دهانم آواز می­خوانند

طوفان!

       که روزی تلاطم دستش می­خواست

           روز و شب را از عقربه ­ها بدزد و    در انبوه ماسه­ها پنهان کند

می­گذرد

تا رنده کنم سیاهی شب را مثل تمام چیزها که تمام

                                    و چین چین صبح خودش را برساند به دامنم  

                                                                                         سرخ

                                                                                                آوازه خوان

طوفان که می­گذرد

 هورمونهای عصیان­گر را      روبرویم می­نشانم و

                                          با هم در سینی صلح چای می­نوشیم

        سال نو هر لحظه تمدید می­شود  

                             " دو هزار"،

                                            می­شود خیابان شمیران

                             و "سیزده" ،

                                               بستنی فروشی گل و بلبل

                                                                   با زنهایی که  کدورتشان به کوتاهی دامنشان است

                             و من

                                که پیاده راه می­افتم  از آنجا و بستنی می­ لیسم شوق را تا اینجا و باز تا  قهوه­ایِ خاطرات چشم­ های قدیمی

                              

                                               پوستِ جوانم نامزدی­هایش را از سر می­گیرد    

                                                آبتنی می­کنم در انواع عطرهایی که بوسه بر نارگیل سینه ­ام می­زنند

                         از روزهای گیج طلاق می­گیرم

                        به تقویم امر می­کنم که دست سنگینش را از روی نفس ­هایم بردارد  

                        و به بهشت اجازه می ­دهم                                   

                                  که پوست خشکم را با حوله­ ای مرطوب     کمی بارانی کند

_____________