Sheida Mohammadi
_________
شیدا محمدی
____________
بعضی می ترسم های اینجا
انگشتان ِ بلند ِ باد
از نیمه باز ِ استخوانی ِ در
و دوباره جا پای ِ چقدر بزرگ ِ تو
روی ِ برف.ه
این دخترک اینجا
آه ! با چشمهای گرگ و میش !ه
با دمپایی قرمزش
با این عصای جادویی
با لپهای شیری اش
و موهای سیخ سیخ فرشته صورتی
آه ! این دخترک اینجا با چشمهای لطفا !ه
لطفا!ه
انگشتان ِ بلند ِ باد
از نیمه باز ِ استخوانی در
و دوباره جای ِ پای ِ چقدر بزرگ ِ تو
روی برف
چقدر چقدر چقدر من می لرزم.ه
از نیمه باز ِ استخوانی ِ در
و دوباره جا پای ِ چقدر بزرگ ِ تو
روی ِ برف.ه
این دخترک اینجا
آه ! با چشمهای گرگ و میش !ه
با دمپایی قرمزش
با این عصای جادویی
با لپهای شیری اش
و موهای سیخ سیخ فرشته صورتی
آه ! این دخترک اینجا با چشمهای لطفا !ه
لطفا!ه
انگشتان ِ بلند ِ باد
از نیمه باز ِ استخوانی در
و دوباره جای ِ پای ِ چقدر بزرگ ِ تو
روی برف
چقدر چقدر چقدر من می لرزم.ه
ه18 جولای 2008
_______________
_______________
4 comments:
سلام شیدا جان. در این شعر ترس کودکانه را خیلی خوب به نمایش گذاشتی.
شیدای عزیز ما
و همه ی ظرفیت های بالای شاعریش.مرسی زیبا بود
مثل فرشته ای که ناظر بوده بر اخراج آدم و حوا از بهشت. فرشته‌ای نزدیک و دوست. زیادی بشر! حس ترس اگزیستانسیل می‌دهد این شعر
زیبا بود شیدا جان این شعر
مرسی
Post a Comment