Ziba Karbassi

_______________


Old Tabriz
زیبا کرباسی
________


کُلاژ 11ه

هرچه از این مُردگی می کَنم به زندگی قد نمی دهد انتظار
انتظار
انتظار هوای خمارِ بارانی دارد.ه
باران های غلیظ بی احتیاط
و انگشتان زمختی که نمی توانند ه ه ه در این همه تاریک
کلاه و بارانی زردم را ه ه ه روی سر و تنم ه ه ه صاف کنند.ه
وقتی دُُردانه دانه‌ی بارانم ه ه ه دُردانه دانه‌ی باران ام ه ه ه نیست
در این هواتنگی ه ه ه هوایش که نیست
نیستم ه خ ه زمین ندارم
در این صدا تنگی ه ه ه نفس که هیچ
میان قدم هاش ه ه ه قدم به شعر نمی توانم
قد نمی کشم
کنارش که نباشد ه ه ه دریا نمی توانم.
روی عصب های فلزی ِ شهر سازی کوک نمی زندم
زیر دندان های چرکی اش پایم می بُرده ه ه رقص نمی بَرَدم.ه
هرچه از این مُردگی می کنم ه ه ه به زندگی قد نمی دهد انتظار.ه
هرچه از این دِیر می دَرَم ه ه ه دیوار دیر می شود ه ه ه سَرَم نیست
هرچه از این دریا می بلعم ه ه شور شور می شوم
پاهایم می دود از من ه ه ه دورتر می شوم

کم داشته ام ه ه ه همیشه کم داشته ام

بگذار مرا
تلف شده ام
مرگ ه ه ه مرگم نوش
تنها ه ه ه ه بر سینه‌ی گورم ه ه ه سینه کنید ه ه ه تنها سینه‌ی او را کم داشته ام.ه

____________

Ziba Kerbasi

__________

زیبآهو کربآ سی
_____

لب بِیک

در تولیتاریسمِ مکعبیِ اتاقه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه میزه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه حراف است ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه حواس گیرِ ساعته ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پنجره محکوم پَرده هاست
کاغذ دره ه ه ه ه حیم وُه ه ه ه ه جیم وُه ه ه ه ه چیم هشل هف می خوآند
دیوآرهای دیوانه ام بلندتر از تیمارستانِ رومی دویده اند
و همه ی اعضایمه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه قائم قائمه اند در گزارشِ گا!ه

لبیک کلاه لبه دار، ساعت جیبی ، عینک پِنسی ، دگمه های سر دست
لبیک گنجه و صندوقچه ، عصای چوبی و اشکاب
تنقلات سینیِ مسیِ پدربزرگ
لبیک دامنِ چیده از سفره های چیده ی بی نان

این هم
انگشتر عقیق
و
کتابِ بالینیِ
پایِ شیشه ی ماشین
با جلد نقره ی گریه و سوگند


این هم
سر و سینه ی سرخ
گلوی خشک
گردن باریک من

رسیده
با
بانگِ پای ِ مغرب

لبیک چشم و هوشِ ... کُند و دیر

درست کارتر بودی اگر مرا
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه کنار همین خیابانه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پایِ چراغ باستانیه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پیاده می کردی

این نان و آب چقدر به هم می آیند

لبیک یا کلاهِ لبه ی دار

_______

Ziba Karbassi

___________

Poet Ziba Karbassi reads her work In Los Angeles Feb 2009

Fotomage : Yashar A Sarami
__________

زیبا کرباسی

حیرانی

مثلِ قالی چهار فصل در مُحاوره با کلاه بوقی و گل های شیپوری
مثل دیوانِ هویت با چارقد گلداری از عهدِ ستار

حسِ نا امنی به وقت اتاقناز
وحشی تر از بوی درختی که سرش را نستعلیق زده اند
و تنی که سرش را گم کرد و آدم شد

سرخآبی
حیرانی
عنابی
حیرانی
خُرمایی

می ریزم از آبی
از سبز

گِله های گره خورده در تنه ام
از ریشه ها بیرون زده ام ه ه ه ه از ته تا ته
سرم از هوا زخمی ست
و هوا از سرم خونی

و اعتیادم این عمیق که پُک می زندم هر چه از جنوب تا شرقم در سر با انگشت های کنده با گور می شوم ه ه ه نمی شود

همه ی رنگ هایتان را ازبرم

و مثل این درخت مُشتم همیشه به سوی آسمان باز است دلم که همین پیشانی ست

این قُران برای شهادت کافی نیست
و این قُران برای شهادت کافی نیست

وقتی درد در خودش پیچید
از سنگ صدای سنگ در آوردیم و شکست
از دیوار ضجه ی دیوار وُ ریخت
و نامم آخرین حرفِ کوبه ی کلمه هایت شد

عشق ه ه ه عشقم ها ه ه ه عشغم های تو
تبریز ه ه ه تب ریزم هایِ تو عزیز

زیر پاهای شنگم در رقصِ قویی که می گویدم قو

زمان ه ه ه زمان نیست اعتیاد به ساعت است
تنگِ زمان تب می کند به لکنت می ریزد
وقتی بالِ این پروانه عقربه ی گل های ساعتی شود
کاشی های عباسیِ دُور این حوض زنگاری هم شاهدانِ سرخ این ماهی اند که دل از آب کند و باد کرد

آبی که بخار شد ه ه ه یخ زد ه ه گندید ه ه ه گلوی پُری از نگفتن


ما از آسمان صدای آسمان در آوردیم و ماندیم
و بشر مثل بشر به شر
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه به همین تن
اکتفا کرد و مُردار شد

عشق ه ه عشقم ها ه ه ه عشغم های ِ تو آورد را آورد
شنگ تر از خنده
قهقهه تر از نوشابه
شراب زدم بیرون از کوزه
مثل خون به رگ هایت اشاره کردم

خودِ خودم
خودمآیِ خودم
بوگام ه ه ه بَیگُم ه ه ه سرخ تر از دل ه ه قرمزتر از خدا

تبریز ه ه ه تب ریزم هایِ تو این همه زمزم ریخت
چُوم چُوهره ای !!! آلبالو ه ه ه زیر گلو ه ه پستان ه ه ناف
مَکم های نرم و دلخواه
زیر کف پاهایم حتی لیسیده
دلپزپذیر

زنیم و زنیم و زنیم و زنیم و باز می زنیم

ه

مارچ 2009


___________

Ziba Karbassi

____________

زیبا کرباسی
_______________

و
با
همی
شِتا

مرگ هوای خونی این
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه پرتقال
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه است
که مثلِ خالی
ه ه ه ه ه ه دست را پیش درخت خمار
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه می کند
چشم های دیدار
ه ه ه ه ه ه ه ه انگورهای ما را
چنان مست
چنان
تا باقی از اِزا تا اِرا
در نای و حنجره
روز عاشقان
ه ه ه ه ه ه آمدیم
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه وُ
ه ه ه ه ه ه ه ه ه ماندیم
از فرق تا ناف
ناخنِ شست تا قاف
وحشی وُ
بیمار همیم
و همیم دچار نشست تا تن و لب رفتار از یاد برد
و با همیشه
تا بهمن بگردیم
سرهامان به دیوارهای بهمان رحم نکرد
در کنج دیوانه ی شهری سالارترین مناره ها کلاه بر سر تنگ فشرد
تا
یک نفس
دو تبریز
بازی
در
عشق
تمام
کنند

حالا
چشمه ی شور را کجای تشنگی بریزی
تا
دست ها
را
کجای ِ چشم ..؟!ه

نامم
را
کامل
کن
تا جهان به تماحاشا بنشیند

______________

Ziba Karbassi

_________

زیبا کرباسی
____________

ناخن نگاری ۱۴

ه" فرو سوزیدن قهوه ای و یاسمنی" ه

در ضرب

می خواست مرا ضرب کند با جمعِ اجدادش
می خواهد مرا ضرب با همه ی تفریق هاش
از خیلی داردش خیلی می گوید
و خیلی به خیلی داردش ... را حواله می کند هوا
قُلدرمش را به بُلدرم

وقتی در چشم هایش زُل بزنم مثل شعری که با گلو بمکد صدای شاعرش را طوری ضرب می شود که دیگر هیچ چیزش هیچ وقت با هیچ دیگری جز من تقسیم نشود. ه

فنیِ شعری که لب هایم را نوشت می داند خطی را که نشانت دادم


دارم رویت حساب می کنم! ه

___________

Ziba Karbassi

____________

زیبا کرباسی

_____________

گور لرزه

چَه چَه بلبل فروختنی نیست
کلاغ هایت را بگو
مممممممممممم بگو کلاغ هایت
مممممممممممممممممممممممم چغ چغ
مممممممممممممممممممممممم چَه چَه بلبلمممممممممممممممممممممممم فروختنی نیست اما
و این بید نیست که می لرزد
ممممممممم اندامِ نازکِ زنی ست
مممممممممممممممم بید نیست که بلرزد
ممممممممممممممممممممممممم تو بلرز
زنی ست که روی قبِر تو
زیر تو می خوابد و
ممممممممممممممم پول می گیرد و
ممممممممممممممممممممممممم سوره ی حمد می خواند

بسم الله : م
سیلی سرما شلاق پول زنجه بد و بی راه هره ی پول پوست بوسه گیسو
پالتو پوست پول رژگونه رنگ و رو آبرو پول می خرد می خورد
می خرد می خورد می خورد می خرد
هی ... قبرستان، ترس ، شوخی می کنی ، شوخی ست

زنی که با گونه ها و
ممممممممممممم پستان های گلی اش
چادرنمازِ سپیدِ
ممممممممممم گل گلی اش را
ممممممممممممم از سر می کَند
ممممممممممممممم روی قبرت پهن می کُند و
مممممممممممممممممممممممممممممممممم می کُنی اش
تن نازکش که می لرزد
بازوها و ران های لاغرش
ممممممممممممممممممممم که می لرزد
مممممممممممممممممممممممممممم بید نیست که بلرزد
ممممممممممممممممممممممممممممممممممممم تو بلرز
ترس را خورده
تو را هم می خورد
بترس
ممم تو بترس
مممممممم آن زیر
ممممممممممم آن رو
مممممممممممممممم مردک ! م
فقط ترسیدنی ست این زن
مرده اش هم ترس دارد
ممممممممممممممممم حاج آقا !م
ممممممممممممممممممممممم مرده اش هم
قبرت روشن
مممممممم حاج آقا
مممممممممم قبرت روشن.م

پائیز 2001

_____________________

Ziba Karbassi

___________

زیبا کر با سی
_________________________

خُؤنچا

کیف چرمی سیاه------نرم و شانه خواه
سراسیمه هم‌سالها----سراسرِ باریکِ پر پیچ و خم چین و ماچین
روشن و تاریک------فرق پستان ها و فر کمر را پر می‌کرد
مثل موهای پر پشت بلندم-----باخ
در جیب کوچکش کتاب محبت
بالینی مادربزگ، شهریار و مابقی----حک سینه‌ام
تا به وقت آمدن با انگشتانت روی آن ام‌ یجیب بخوانی
روی موهای پر پشت بلندم---باخ
کفشهای هلندیت را پا کنی
سوار باد---پله‌های--موج را یکی دوتا
دریا را تا کنی---کنار برسانی---کنار هم
توی بشقاب بپریم---تنگ هم قاب و ها... م
لبهایت از نوک نارنجی کفترها شاد و سیگار قهوه‌ای چاق کنی از قوطی بلغاری
با هوای موهای پر پشت بلندم---باخ


کیف پول کهنه‌ای هستم با نگین‌های سپید و صورتی
تا صورتی سرخ کنی در آینه جیبی‌ام که جای چشمهاش دراین حاشیه هنوز کم رنگند
می‌لنگند با سکه‌ها و لکه‌های قدیمی
اسکناس خیری که قرار است کنار هم سبزتان کند
تا کنار بزنی---موهای پرپشت بلندش را---باخ


خودکار چوبی فرزی برای هواها ی چسبناک
به‌وقت فروشدن‌های داغ و وحشی آخ آخ
پیپی ظریف---میناکاری اصفهان
هم‌نشین سالیان پر رمز و راز بودا تپل خان
پکی بزن---عقلت شیرین شود
زیر موهای پرپشت بلندم---باخ

چُوهره‌ای تور تونکی‌ام---جیق قیلی معجریم وار---بیردار یول نفس چکماقا
قیزیل گوله باتمیش---گولون هاوسی آرامدا
دیلیوی دولاندیر ایسی ایسی---دار---دامان---یرلره
سن منی باساندا باغریوا---قیز اوردا---هن هن هن
اوزون زورلی ناز ساچلاریله---باخ

چند سی‌دی باحال از صدای کم---ماریا--کریستینا--آنابلا
تا چراغانی‌ات کنند در شبهای نازآلوده من کوسدوم من گتدیم دایوخام من
اوزون زورلی ناز ساچلاریمنان اوزاخ---باخ

جعبه چوبی کنده‌کاری کار اورشلیم با ستاره‌های داوود ریخته در شش جهتش
شانه سرم با پرهای لرزان سپید و سیاه
نسیمی شود---بیابیا می‌ریزد از آن لابلا
لابلای موهای پرپشت بلندم---باخ

صابونی با عطر گلهای سمندر برای شستشو
برت می‌گرداند به آغاز شانزدهمین پاره پیش از آنکه.... بیایی

شمع سرخ کوچکی هم‌سوی و سوسوی شبی خم تا آغوش
عریان بغلتیم با سپیده‌دمش
از موهای پرپشت بلندم---باخ

سنگی سیاه از عمقش آواز گلهای پنچ‌ پر و باران
به صبر نشسته گوش تا گوش
تا شاهد خنده‌های بازیگوش ما به‌ ریش هجران---هاها... م

می‌رسیم به قابی تنگ
سالها آفرودیت دلتنگ از تماشای زیبایی غریبم آن تو دق می‌کرد
از شباهتهای قریب و پنهان شکایت
آویزان گوشه‌ای بالای گوشم---در اتاق خواب سه‌گوش---گوش
اتاق خواب!م
اتاق خواب: من مکان امنی هستم تا عشاق در آن شب را با بوس و کنار به پابوس صبح ببرند
اتاق خواب---سنون پراخ ایسته ک لی قوینوندی جانیم---اُلمادی
نشد نه
من هرگز اتاق‌ خواب نداشته‌ام
آخ
موهای پرپشت بلندم---باخ
شنیدم آفرا از خشم شیشه قابش را شکسته بود

می‌توانی در خطوط تنش بتنی
تن آنجاست
خطی از دست خط نرمم---زیر تنظیف
زیر خش خش شکننده کاغذی نازک
آهسته پرده را بزن
برس به کلمه که جادوست---هم جاست---هم دوست
و تنها دوست اوست
خاک آنجاست
باد و آتش و آب هم اوست
نفس آنجاست
بندبند کفن پوشیده
درهم خیلی خفن می‌تپیم
نافم به نامت می‌برد
فریاد و گوش شب کر
همه حسابها را پای این بیدمشک بنویس---در عصری خمار
با هوای فوبیک کافه م«لامر» م
پریده روی میز رنگ پریده
قل خورده تا سنگفرش---رفته تا عمق
با نیم وجب سرخی چاه را می‌ترساند
سنگین و کر همه حسابها را پای عشق .. ها
برس دربدر به چند کتاب و مجله
جایی نفس گره خورده گُر گرفته پشت شیشه‌ها
جایی دیگر بی گله آمده‌ام اینجا---شعر آمده---چرا نیامده‌اید
اینهم چند نخ از موهای پرپشت بلندم---آخ‌خ‌خ---کندم.م

_________________

Ziba Karbassi

_________

Isadora Duncan
_________

زیبا کرباسی

اووم م م

اووم م م مکث لای درزهای اووم م م
اتاقی دستپاچه
انگشتانِ ليز می‌خورد از داغی ليوان اووم م م
نخ حرف ها در می‌رود از درز دست چپم
چراغ خواب دامن پليسه‌اش را تکان و خواب اووم م م
حروف حرف از لابه لای دامنش اووم م م
در دخانيات دخالت می‌کنم طوری می‌پيچم دور دود که فراموشی پر از هواست اووم م م
ببلع و دم نيار کمی ويار کمی آبستن کمی نيستن از هست اووم م م
و قو هوای سپيد پرانِ سينه‌ی آب اينسو آنسو
دامن نرمم روشنی بريزد روی تخت آخ
می توانی چراغ را روشن کنی.ه

زمستان 2007

این شعر پیش از این در سایت دوات منتشر شده است

_________________

Ziba Karbassi - OOOooommmm

__________

Ziba Karbassi

___________

زيبا كرباسي
___________

پروانه روي سينه ام

سرم که هميشه روی هواست
بی هوا بر گردنم نمی‌ايستد راست
دست‌هايم که آواره می‌شوند
تک
‌‌‌ توی جيبم

جفت
روی دامنم
پروانه‌ روی سینه ام
بال پشت گردنم
يا بالش روی زانوانم برای سری
که نمی‌داند اين همه سرخ را کجا آبی کند !ه

آبی : بايد مثل زن‌های درستِ نجيب دست در جيب شوهر داشتی
تا نارنجی می شدی در خواب‌هايت که هنر پيشه‌ی اولش
‌ هر شبه زرد می‌شد !ه
او هم می‌توانست يک شب از راه برسد
و در خواب
سرت را از سينه‌ی جانی دپ
يا مثلا همين مردِ همسايه برای يک شب جا به جا کند
تا
شکر شکن شوند همه طوطيان هند و نای‌نانای‌نانای ...ه

با سری که هميشه روی هواست
و بی هوا که بر گردنم نمی‌ايستد راست
با دست‌هايی که نانای نمی‌دانند
و فقط بلدند به گودی تنم زل بزنند

و من که بلدم آينه بنشينم
و با نام گلوگير تو هق هق بزنم ...ه

_____________

Hashem Khosroshahi

____________

هاشم خسرو شاهی

______________________

شاخه ی سرخ جنوبی

به رضا براهنی

1ـ

همین حالا برگشته ام از مرگ مکرر خود که بگویم نه!ه
دیدن ها همه بیگانه اند وقتی یادم نمی آید کجا دیده ام این شاخه زقوم سرخ جنوبی را از لابلای انبوه این همه‌‌ ولی می شود شنید یا نه همین بهتر که بو کنم من بو می کشم
وقتی که برگشتم از مرگ مکرر خود بوی شیر پستان مادرم که بو زبان دیگری که نداشتم نه همین!ه
روشنتر بگویم گرچه کورم هنوزخوب می فهمم بوی کلام تبعیدی کوچه های زبان مادریم را ولی
سنگینی صد ساله را نشانده اند روی زبان چند هزار ساله ام شوخی نیست
می دانی چه می کشم و نمی داند او گرچه با زبان مادریش می گویم!ه
تازه! من که قلعه بابک نیستم یا که دیوار ارک که نریزم
وقتی بریزم به شراب لب تو می مانم چشیدنی!ه

ه(چقدر که دارد این شعر لعنتی!)ه
هاااااان آن دامن چرخان به قونیه یا تبریز فرقی نمیکند
من مرگ مکرر خود را بر میگردم از شمس میپرسم و می خندد او
و این خنده مرا می کشد و یادم نمی آید بوی یاس سفید و اطلسی های غروب سرخاب‌‌‌ - دوه چی
بو می کشم
بوی هزار ساله ده دم ده ده قورقوت

قِص قِص نمیشود
آن سرنوشت شقه شقه تو ست در قصاص قصه های نا نوشته ات
گیرم که جلاد تو هم راست میگوید با ما که هی چپ رفته ایم
سنگینی صد ساله را چه کنم با این شاخه زقوم سرخ جنوبی؟ه

هی ی ی ی ی که زدی برگشتم
حالا به جان آزاده خانم ببخش مرا با لکنت باستانیم
دیوانه را قصاص نیست برگردیم به قونیه هان؟!ه

2

از غارهای زَلوه که بگذریم به کندوان رسیده ایم می دانی
شانه که به سرخی آفتاب می زند زانو کنار صبوحی بیداری دیر میکند هی میرویم هفتاد پله زیرزمین
عجب بادی میوزد از این سوی بازار صحافان استانبول
می ماند به کوچه جهانگیر که یادم هست یا نیست؟ه
نبوده شاید از تولد اولین زن شعر را کسی باید بداند گیسوان شبرنگ گورستان چوخورلار
وگرنه من برنمی گردم از مرگ مکرر خود
حالا قصاص زبان بریده مرا می‌گذرم از چای قراغی
ترانه ماه بدر مانده در مانداب سیل صد سال پیش را نمی ماند ولگرد غم شبهای آنکارا
گفتم که! من به پشت سر خود نمی نگرم
حالا می توانی شماره کنی زخم های پشتم را
ه(چقدر را و که دارد این شعر لعنتی!)ه
این شاخه زقوم سرخ جنوبی خم می شود از پیشانی تو باد ساوالان نمی‌شود کم
ابرو که کج نمی کنم می روم کورمی نشینم به سکوی پیر پیاله قونیه
آنکه آلوده نمی شود نمی سوزد به این زبان
حالا گوشم به توست
حرف بزن به شعر معنی از حرف بزن به شاخه ها همین!ه

3ـ

بیداری صبح را به خواب شب بیائی چه میشود
یا اینکه استخوان شَوَم لای گلوی باد اگر در کوچه‌های برزخیانِ هرزه ی شبخوانِ گم
ناخن می شکند آچاندا شعرین قاپیسین قادین گولوشلری دوزولوب ساچین دارا دالیا!ه
شانه به سرخی ....ه
من باشقا باغریمی قان ائیله رم گئجه نین تورپاغیندا قول قولا یاتان یاشیل قارداشلاریمین آچیق قوللارینا
سه سیم هئچه توتولماییب کی توتولوب آی هئچه شمسین سه سینده بیر قویو!ه

لطفا کنار نایستید اینجا کنار شعرهای من همه داغانند
ه(و اما تو! دندانهایت را نشانم میدهی که نبینم خنجر پنهانت را؟ حیف از آن همه گُل!ه
برو دعا به جان این گیسوان شبرنگ چوخورلار که از پیشانیش ساوالان نمی شود کم!)ه

تئلینی آلنیندان آتاندا دئمیشدین اونود منی ایندی اونودموشام
هئچ بیلمیرم قاپینی چالاندا یاسمنلریله من هاردا اؤلمؤشؤدؤم

ه(جیب هایت را بگردی زبان بریده مرا فراموش کرده ای آی ی ی ی ترسوی باستانی!ه
می دانی که برمیگردم از مرگ مکرر خود اگر این شاخه سرخ جنوبی خواب مرا به شعر دیگری نرَوَد!)ه

استانبولدا بیر گـول ایتیب عطری اووجومدا یارپاغی راستا کوچه!ه
سن بیلمیسن کی من سنین سوورولان ساچیندا آنادان اولموشام کی دربدره م
یوخسا ده لیلر حلقه سینده ایندی گیره ک قول قولا قولا قول قولا قونیه قاپیسیندا یئره یومولاخ تاپاخ سنی
داشدان داشا داشلاناخ حاقسیز یئره تؤکولن شعریمین قانی تک هارای ته په ک سنی
اگر این شاخه سرخ جنوبی همین!ه

_________________

Reza Baraheni

_______________

رضا براهنی

______________

موسيقی

پيانو می شُپَند يک شوپن به پشت يک پيانوه ه ه ه و ما نمی شنويم
و ما نمی شنويم



ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه و ما نمی شنويم



و ما نمی شنويم

وَما وَما ه ه ه ه وَما ه ه ه ه وَمانمی
شنويم ه ه ه ه وَما ه ه ه ه شنويم ه ه ه ه وَما نمی


شنويم ه ه نمی شنويم ه ه وَيک شوپن به پشت يک نمی شنويم ه ه که می شپند

که می

وَ
وَ
وَما نمی شنويم م م م مه...


به پشت يک ه ه نو می شپند ه ه شوپن ه ه نمی شپنده ه شو ه ه وَپن ه ه شوپن
نمی نمی نمی نمی نمی ش ه ه می شپند ه ه وَکه ه ه که می شنويم ه ه نمی شنوی ی ی ی م م

۷۲/۱۲/۷ - تهران

____________